Franska.nl

Mijn hele gezin is er alweer mee bezig. En de vrienden die bij ons kwamen eten ook. Expeditie Robinson begint straks weer. Pfff. Het twintigste seizoen alweer en ik heb nog nooit gekeken.

Ja, ik heb er natuurlijk wel vaak stukjes van gezien, want je wordt er vooraf mee doodgegooid, om je alvast lekker te maken. En tijdens de strijd gaat er geen dag voorbij of er staat wel iets over in de krant. Tel daarbij op dat het daarna nog zeker zes weken geëvalueerd wordt op tv (en dat de kwalen die iedereen eraan heeft overgehouden ook nog heel lang nieuws blijven) en je begrijpt dat er geen ontkomen meer aan is.

Eigenlijk hóef je dus ook niet te kijken. Je krijgt het toch wel mee. En dan vooral bij mij aan de keukentafel.

En gisteren ging dat dus weer van start. Aan tafel, tijdens het nuttigen van een gezonde, voedzame maaltijd (iets wat die mensen op het eiland een hele lange tijd moeten ontberen), hoorde ik dat Anita Heilker zichzelf een prima kandidaat achtte, en zelfs een voorsprong dacht te hebben omdat zij vuur kon aanmaken en de rest niet.

‘Bedoelde ze dan dat ze de rest niet kon? Of bedoelde ze dat de rest geen vuur kon aanmaken?’

Ik grapte meteen maar even dwars door het gesprek van mijn tafelgenoten heen, in de hoop het onderwerp nog te kunnen veranderen. Wéér die Expeditie-verhalen aan tafel. Ik had er zó geen zin in.

Want waarom zou je jezelf als intelligent mens vrijwillig laten opsluiten op een bloedmooi eiland?

Of… nou ja… dáár kan ik me nog wel iets bij voorstellen.

Maar waarom zou je dat doen zonder eten als je uit een welvarend land komt en dus helemaal geen honger hóeft te lijden?

En waarom zou je daar allerlei heel rare opdrachten bij gaan uitvoeren, die van generlei nut zijn en niets opleveren voor iets dat zich buiten het eiland bevindt?

Maar mijn tafelgenoten riepen toen terug dat het gezien mijn gewicht misschien wel een goed idee zou zijn om me een keer op te gaan geven. Au.

Toch doe ik dat dus mooi niet! Ik ben al zo onzeker over hoe ik eruitzie. Niet zo onzeker als Anita dat ik aan mezelf zou laten sleutelen, maar ik verwacht dus wel dat zij zichzelf er de allereerste mogelijkheid uit gaat laten stemmen. Als ze nog drie gram afvalt is ze sowieso al weg, en het wordt voor de camera’s dan ook knap lastig om haar nog vinden tussen de zandkorrels van het mooie witte strand.

Bovendien gaat je haar heul raar zitten van Expeditie Robinson. Dus ik vraag me sowieso al af hoe lang Anita dit allemaal leuk gaat vinden.

‘En ik verwacht dan ook dat jullie Anita en Frank van der Lende al snel niet meer uit elkaar kunnen houden’, was ik weer lollig tussen twee happen door, nadat de volgende kandidaat werd onthuld. Maar ook díe grap werd door de medebewoners van mijn keukeneiland niet leuk genoeg bevonden om er even om te lachen.

Zij zijn echte fans. En echte fans moet je natuurlijk nooit laten merken dat je iets niet boeiend vindt.

‘Wie is Dionne Slagter?’ Dat heb ik wél nog even gevraagd toen de derde kandidaat ter tafel kwam. Maar ze wilden het me niet eens meer vertellen. Ik denk stiekem dus dat vijf van de acht disgenoten het eigenlijk ook niet wisten, maar dat ze dit probleem dachten te omzeilen door mijn vraag onbeantwoord te laten met de mededeling ‘Jij bent toch niet geïnteresseerd’.

En toen hoorde ik wie de vierde kandidaat was die meedeed!

Wáttt? Echt?? Jaap van Deurzen???

De man die Nederlands, Engels, Frans, Zweeds en Deens spreekt? De enige journalist die het nieuws kan verslaan zonder valse, of onnodige sensatie in te bouwen? De man die grappig kan zijn wanneer dat nodig is, en serieus kan blijven als hij midden in een oorlog staat? Die slimme vent, die dappere vent, de man die alles kan? Doet die ook mee?? Echt??

‘Ehhh, ja… die doet dus ook mee’, kreeg ik te horen toen de Heimlichgreep bij mij was uitgevoerd, nadat ik er zowat in stikte.

‘Nou ja, ik snap het ook wel,’ zei ik na een slokje water, ‘het is ook een prachtig eiland waar ze verblijven, en de opdrachten die ze moeten uitvoeren zijn soms best grappig. En zwaar hoor! Knap als je dat kunt volhouden. En de onderlinge strijd tussen de kandidaten, die vind ik ook altijd zo boeiend,’ ging ik door, ‘zo zonder eten, telefoon, vermaak, en je dierbaren zie je pas echt wat mensen voorstellen. En ik vind het dapper als je dat op tv durft te laten zien.’

‘Uhhh… je gaat dus kijken dit jaar, begrijpen we?’ werd in koor naar me geroepen, terwijl ik nog wat na-kuchte.

‘Naar Jaap van Deurzen die meedoet aan Expeditie Robinson? Nou en of!’