Franska.nl

Dit is onze nieuwe columniste Asjha van den Akker

 

Et voilà, May stelt haar aan je voor

 

Ik zal maar meteen zeggen dat ik niet objectief ben, want voorzitter van de fanclub, zal ik maar zeggen. Al was dat voor mij juist een reden om haar stukken niet te plaatsen, want met vrienden wil je wijn drinken en geen werkgedoe hebben. Maar toen las ik haar columns weer eens op een zonnige zomerdag en dacht: dit is te leuk. Dit kan ik jullie niet onthouden.

Et voilà, daar is Asjha, met elke week een zalig scherpe update over haar leven in Frankrijk. Want wat wij stiekem willen, dat doet ze dus gewoon. Tijd voor een introduction.

 

 

Asjha, je bent tv-maker en was altijd een enorme Griekenlandganger tot je, voor mijn gevoel heel plotseling, een huis in Frankrijk bezat. Hoe kwam van het een het ander?

Ed en ik fantaseerden al langer over een vakantiehuis, ergens op een warm plekje. We waren absoluut fan van Griekenland en al haar prachtige stranden, maar die taal! En ik wilde per se op rij-afstand van ons toekomstige zomerhuis wonen, dus viel Griekenland af. Ed was altijd al fan van Frankrijk, ik was team Spanje en vond Frankrijk een land vol arrogante kikkervreters die allemaal weigerden ook maar één woord Engels te spreken. Hij haalde mij over om een weekje in Frankrijk op vakantie te gaan en toen was ik om. Want wat bleek? De Fransen waren heel aardig, zelfs als je beroerd Frans spreekt. De natuur was werkelijk prachtig. En het eten, het eten… ik was in no-time fan van de 3-gangenlunch met een pichetje wijn dat gek genoeg toch vaak veranderde in een hele fles. En de huizen waren stuk voor stuk prachtig. En betaalbaar. We vielen uiteindelijk voor een huis in de Dordogne. Een departement waar we allebei nog nooit waren geweest. We zagen de foto’s van het huis op de site van de makelaar en hadden in februari, toen de Dordogne voor het eerst sinds jaren bedekt was met een flink pak sneeuw, een eerste bezichtiging. Ed en ik liepen de eetkamer in, we deden de deuren naar het terras open en toen waren we al verkocht. Het huis is groot, het heeft drie slaapkamers, twee huiskamers, twee badkamers, keuken met eetkamer en een joekel van een zolder… en we zijn met z’n tweeën. Maar in Frankrijk is het terras de belangrijkste plek om te leven, de rest van het huis is bijzaak.

 

Je was niet echt een Frankofila, wat viel jou met je frisse blik op aan de Fransen? Klopten de stereotyperingen?

Wat pas opvalt als je lange tijd in Frankrijk bent, is dat niet iedereen een streepjesshirt, een stokbrood onder de arm of een alpinopet draagt – al zie je die béret Basque in ons dorp nog steeds. Nee, echt superauthentiek Frans is het witte busje zónder reclame. Elke ‘echte’ Fransman heeft namelijk een wit busje of een wit bestelwagentje. Soms zijn ze helemaal ingericht voor allerhande gereedschap, andere keren zijn ze van binnen compleet gestript voor vervoer van schapen, haardhout, een vat wijn of andere essentiële zaken die je op het platteland nodig hebt. De wat oudere Fransen spreken vaak geen andere taal dan Frans of hun eigen dialect en zijn dat ook niet gewend. Dat komt misschien arrogant over, maar het is eerder schaamte. Ze zijn superblij als je, zoals Ed en ik, moeite doet om Frans te spreken. Ook al stuntel ik, gooi ik alle grammaticale tijden door elkaar, gebruik ik niet-bestaande woorden, ze zijn heel blij met alle moeite die je neemt. De jongere Fransen in de grote steden willen overigens graag Engels spreken. Dus praten wij Frans en antwoorden zij in het Engels.

 

Jouw geliefde Ed heeft een grote rol in je verhalen. Vertel even over de miraculeuze wijze waarop hij van Le Fat Eddie in Vinitorix transformeert.

Ed, mijn man, heeft een buikje. Oké: hij heeft een buik, een flinke ook. Hij houdt van koken, dat kan hij dan ook fantastisch, en bladert voor zijn plezier door de onnoemlijk vele kookboeken die in onze beide huizen te vinden zijn. Meestal checkt hij tijdens het bladeren volledig uit en reageert nergens meer op. Op dat soort momenten transformeert hij in ‘Le Fat Eddie’ die in zo’n boek iets lekkers heeft gespot om dan vervolgens volkomen van het recept af te wijken en op eigen wijze iets goddelijk lekkers te maken.

Sinds wij een huis in Frankrijk hebben, heeft Ed nog meer interesse in wijn gekregen. Hij heeft ondertussen allerlei cursussen gedaan en heeft van wijnproeven bijna een sport gemaakt. Hij sleept mij in Frankrijk ook graag mee naar wijnboeren, het is inmiddels de normaalste zaak van de wereld dat ik voor elf uur ‘s ochtends al met een glas wijn in mijn hand sta en per ongeluk doorslik wat Ed en de wijnboer uitspugen. Het heeft er alle schijn van dat Ed als kind, een beetje zoals Obelix, in een vat met wijn is gevallen, en gezien zijn gezellige postuur is ‘Vinitorix’ daarom een heel geschikte geuzennaam…

 

Je schrijft over bezoeken aan wijnhuis zus-en-me-zo, rivaliserende bakkers, verdwenen gewaande schapen en andere dorpse vermakelijkheden. Weten de dorpsgenoten dat je hen stiekem observeert als een kleine Martin Bril?

Martin Bril heeft ooit aan mij gevraagd of hij de grappige anekdote die ik hem vertelde mocht gebruiken voor een column. Dat mocht, maar verder vroeg hij natuurlijk geen toestemming als iets of iemand hem opviel. En dat doe ik ook niet. Het verhaal over het verloren gewaande schaap heeft de boer zelf aan mij verteld en ik heb daar een verhaal van gemaakt. Ik heb ooit wel toestemming gevraagd om een prachtig liefdesverhaal te mogen delen. Hoe dan ook schrijf ik altijd vriendelijk en liefdevol over de dorpsbewoners. Ze vinden het leuk om hun verhaal bij mij te doen en ik schaad nooit hun vertrouwen, daar zijn ze mij allemaal te dierbaar voor.

 

Ik heb twee weken vrij en een auto onder de billetjes. Waar stuur je me naartoe en wat moet ik eten, kopen en zien?

• Sowieso: ga lunchen. Doe in Parijs een truc économique en ga bij restaurants lunchen waar het diner niet te betalen is. Buiten de stad ga je de snelweg af, neem je het derde dorp rechts (of links), rijd je naar het kerkplein en strijk je neer op het drukste terras.
• Ben je in de supermarkt: koop een spaar spuitflessen Carolin Marseille keukenontvetter. Werkt als een dolle en ruikt heerlijk.
• Zoek je een origineel Frans cadeautje voor iemand die alles al heeft? Wij geven vaak het Opinel broodmes cadeau, want die kleine Opinel kennen we nu wel.
• O, koop ook vooral een fles Lillet voor jezelf. Neem een groot wijnglas, doe daar flink wat ijsklonten in, schenk daar naar eigen believen lekker royaal witte, rosé of rode Lillet op. Dan heb je mijn lievelingsaperitief. Of één van mijn lievelingsaperitieven, eigenlijk.
• Koop bij de Pharmacie een tubetje Homeoplasmine. Dat repareert eigenlijk alles: droge lippen, schaafwondjes, harde nagelriemen of plekjes die zomaar jeuken. Het is een homeopathisch ‘geneesmiddel’ met plantenextracten. Elke Française en visagist heeft dit in de tas zitten. Ik ben geen van beide, maar ik ga niet van huis zonder.