Dit is dus het nieuwe normaal
Terug van een paar dagen Breda. En eerlijk is eerlijk, het was leuk, maar tegelijkertijd ook een beetje unheimisch.
We moesten onze zoon verhuizen naar deze overigens te leuke stad. Ook dit wisselen van woonplaats vanwege een studie levert in coronatijd een hoop gedoe op. Wij wonen zelf in Haren bij Groningen, en ik kon me niet eens meer herinneren wanneer ik überhaupt voor het laatst de provincie uit ben gereden. Dat is zó raar. Helemaal voor iemand die een paar keer per jaar naar het buitenland afreist. Ik draai mijn hand er niet voor om even een kopje thee of lunchje te doen met een vriendin in Amsterdam, en vervolgens weer terug te rijden naar het Hoge Noorden. Maar sinds de laatste lockdown zitten dit soort uitstapjes er niet meer in.
Het begon al met de overnachtingtas. Normaal gesproken denk je: wat trek ik aan de komende dagen? Nu dacht ik alleen maar: heb ik voor iedereen genoeg mondmaskers bij me? Hoe bizar. Niet te veel drinken onderweg, want het is niet vanzelfsprekend dat je overal gebruik kan maken van een toilet. En met die maximale 100 kilometer per uur is het bijna drie uur rijden. Je zou er bíjna zenuwachtig van gaan worden.
Maar mooi niet dus. Elk uitje is welkom, en is een geluksmomentje. Aangekomen in het hotel, midden in de stad, is het ook even wennen. Niet even bijkomen met een cappuccino, maar linea recta naar de kamers. Ik loop even naar beneden om te vragen wat hier de regels zijn. Het ontbijt moet je de volgende ochtend zelf ophalen. Thee kun je sowieso zelf maken op de kamer, dat is wel fijn. Voor de rest mag je je koffie van het hotel alleen op je kamer drinken. Maar haal je een coffee-to-go bij een koffie-afhaalpunt, dan mag je die wél in de lobby drinken bij de open haard.
Ik snap de reden, namelijk om de horecazaken op deze manier niet te beconcurreren, maar hoe gek is dit? Aangezien er maar acht gasten waren was de kok vrij en de keuken dicht. Nou zijn wij wel van de poke bowl en sushi, dus dat is makkelijk, daar heb je geen magnetron of oven voor nodig. Dus dat werd een take-out of eigenlijk take-in, zeg maar. Helemaal niet verkeerd.
De volgende dag genieten we met z’n vieren van een mega-ontbijt op de kamer. Zoonlief was jarig, en die kreeg ook nog wat gebakjes erbij met een kaarsje erop natuurlijk. Hij verbaasd, hoe ze dat wisten. Dan kent ie toch zijn moeder nog niet zo goed. Na vervolgens wat wandelen in stad en park werd het tijd om zoonlief af te zetten bij zijn nieuwe werkgever: Defensie.
Een afscheidsknuffel zat er niet in. Niet omdat we bang waren om via hem iets op te lopen, maar ik wilde hem ook niet per ongeluk iets doorgeven aan het begin van zijn nieuwe carrière. Het virus werkt natuurlijk naar twee kanten. En voordat je het weet ligt de hele krijgsmacht plat, dankzij ons. Wat een armoe eigenlijk. Dit is dus het nieuwe normaal. Niet normaal toch?
Door: gastcolumnist Grace Bregman
Grace houdt van haar gezin, familie, vrienden, thee, etentjes organiseren, Italië en New York. Stewardess in een vorig leven, en op dit moment Pink Ribbon-ambassadeur, promotor van binnenstad Groningen en gastvrouw op evenementen.
