Dit ga je niet geloven!
Gék word ik ervan.
Zit je lekker te lunchen met een vriendin, telefoons keurig van tafel – je bent namelijk sámen -, is er weer iets anders dat de rust komt verstoren: haar smartwatch. Om de paar minuten komt er een melding binnen. Ze heeft speciaal voor mij haar tonen al uitgezet. Dat is lief. Maar elke keer als er iets trilt of oplicht, werpt ze een vluchtige blik op haar horloge.
En elke keer als dat gebeurt, ben ik dus ook afgeleid. Ik weet het hè, gevoelig typetje. Soms verlang ik echt terug naar de tijd dat een telefoon aan een draad zat. Die je tijdens het telefoneren gedachteloos om je vinger kon winden. Alleen, tja, we leven in 2023, geen beige kronkelende draden meer als het om telefoons gaat.
Nu klink ik als een oud wijf
En stiekem ben ik dat ergens natuurlijk ook wel een beetje. Toch zou ik niet meer zonder de digitale wereld willen. Het ligt er wat mij betreft vooral aan hoe je ermee omgaat. Dit gezegd hebbende… een biecht. Eentje waarvan je gaat zeggen: ‘He? Hoe dan!’
Ik heb gisteren… een smartwatch gekocht!
De eerste paar uur wist ik nog niet precies hoe het ding werkte dus schrok ik me steeds rot
Nu was ík degene die luid-bliebs de rust verstoorde. Bij elke veel te harde pling schoot ik omhoog. Om vervolgens al stamelend en met rode wangen te melden: ‘Sorry, ik ben dit ding nog een beetje aan het uitvogelen.’ Dit overigens tot grote hilariteit van mijn tafelgenoot. Blijkbaar schrik ik heel grappig. En is de rest van de wereld, behalve ik dus, aan dit soort prikkels gewend.
Nu dan de vraag: waarom ineens die smartwatch? Ik had al een stappenteller. Maar meer dan stappen tellen kan dat ding eigenlijk niet. En ondanks al die stappen (pfff ál die stappen), werd dat ronde buikje van mij bepaald niet platter. Wat ook met mijn voorliefde voor bubbels te maken kan hebben, maar goed.
Ik wist dat er méér nodig was dan wat yoga en rondjes hobbelen in het bos. De spieren moeten sterker en het lijf strakker. Dus heb ik me na lang twijfelen en tutten aangemeld voor de sportschool. En ja, dan ben ik het type: áls ik iets doe, dan doe ik het meteen goed. Dan wil ik mijn voortgang meten, mijn fitheid, mijn hartslag tijdens het trainen, bla bla bla…
Dus zat er maar één ding op: mevrouw moet aan de smartwatch
Vandaag, smartwatchdag-2, heb ik gelukkig uitgevonden hoe het ding werkt. En heb ik direct alle meldingen en trildingen op stil gezet. Het grappige is dat ik de watch hartstikke leuk vind. Door dat malle ding heb ik nog extra zin om morgen te gaan trainen. Want hoeveel calorieën verbrand je eigenlijk met een circuittraining en hoe snel zakt mijn hartslag weer? Met andere woorden: hoe fit ben ik eigenlijk na vijf jaar de sportschool niet van binnen te hebben gezien?
Ineens snap ik al die mensen die naar hun smartwatch zitten te turen. Voor de bliebs nog steeds geen begrip, maar voor het overige: ik zit vanaf nu in jullie kamp! Smartwatches zijn vet cool. Wie weet geraak ik ooit nog eens aan de elektrische fiets…
