Dit feest was nou niet echt wat Tanja en haar man ervan hadden verwacht
‘De vraag was hoe we hier weg konden komen zonder op te vallen.’
‘Het is wat je noemt zo’n typisch een-op-eencontact tussen haar en mij. Als we elkaar zien hebben we meer te bespreken dan er in een lunch past en hoewel het zomaar een half jaar kan duren voordat die volgende lunch er komt, is het altijd fijn samen. Verder dan samen lunchen was het tot dusver nooit gekomen. Maar nu ze haar vijftigste verjaardag groots ging vieren, mocht ik natuurlijk niet ontbreken en moest ik mijn man meenemen zodat ze die ook eindelijk eens kon ontmoeten.
We waren vroeg. Een uur later dan de aanvangstijd maar toch vroeg, want er was bijna niemand. Mijn vriendin stond bij de voordeur om iedereen welkom te heten. Als een eenmansontvangstcomité want haar man zwierf – ze maakte er een groots armgebaar bij – daar ergens door het huis. Te gek dat we er waren, zei ze. We moesten er maar een heerlijke avond van maken en lekker wat te drinken nemen. Voordat we dat deden besloten we eerst haar man een handje te gaan geven. Die had duidelijk geen idee wie we waren en vroeg er gek genoeg ook niet naar. Dus daar stonden we dan. Tussen heel weinig mensen die we geen van allen kenden en die zo vertrouwd waren met elkaar dat we ons ook niet geroepen voelden om te gaan socializen.
Een half uur en een drankje later werd het wat drukker gelukkig. En na een uur – dat een eeuwigheid had geleken – en nog een drankje stond er een rij voor de deur. Intussen waren wij steeds verder richting hoekje van de kamer geschoven en vroegen we ons hardop af of we het konden maken om nu al weg te gaan. Pijnlijk, vonden we.
‘De achterdeur,’ zei mijn man. ‘We peren ‘m door de achterdeur, dan ziet niemand ons vertrekken.’ En inderdaad hadden we niet de indruk dat iemand ons had gezien. Maar toen ik mijn vriendin daarna weer zag voor onze volgende lunch, begon ze erover. Dat ze ons opeens gemist had, wat gek was omdat ze ons niet had zien weggaan. Ik kleurde dieprood.
Ze moest om me lachen. Het was echt niet erg hoor, zei ze. Ze kon zich heel goed voorstellen dat het misschien wel een tikje saai was geweest voor ons. Misschien moesten we het maar houden bij onze een-op-eenlunches. Want daar waren we echt wel goed in.’
Tanja’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
