Dit betekent het als je kind eindexamen doet
Ik herinner me de moeder van mijn klasgenoot die tijdens ons centraal schriftelijk in ’89 iedere ochtend een pakje peuken voor haar dochter klaarlegde.
Als ik mijn hondje haar laatste plasrondje laat maken zie ik mijn buurvrouw haar fiets van het slot halen. Het is al half tien maar ze hoopt nog op tijd te zijn om sushi te halen. Het is voor haar zoon, die van plan is nog een paar uur door te trekken. Morgen is het eindexamen natuurkunde en hij moet alles op alles zetten om zijn onvoldoende op te halen. De Japanner zit in een stadsdeel verderop en is niet bepaald bekend om zijn schappelijke prijzen maar het kan mijn vriendin niks schelen. Zolang het geen lijntje coke is waar haar zoon om vraagt, is niets haar te dol. Als alles volgens plan verloopt, is dit voor mijn vriendin de laatste keer dat ze een eindexamenkandidaat naar de finish coacht. Dat gaat gepaard met een flinke dosis weemoed, draagt ze ter verdediging aan.
Ik ben de laatste bij wie ze zich hoeft te excuseren.
Ik herinner me de moeder van mijn klasgenoot die tijdens ons centraal schriftelijk in ’89 iedere ochtend een pakje peuken voor haar dochter klaarlegde. Bovendien, ik trek zelf ook alles uit de kast om mijn dochter, die eveneens eindexamen doet, gunstig te stemmen. Net als mijn vriendin voel ik de melancholie van De Laatste Keer. Mijn puppy, mijn nog maar zeventienjarige meissie, werkt zich het leplazerus. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat zit ze samen met haar beste vrienden te blokken. Ze zochten voor extra concentratie altijd de stilte van de universiteitsbibliotheek op, maar sinds de rellen en demonstraties rondom de oorlog in Gaza wordt daar niemand zonder collegekaart nog toegelaten. Daarom mogen ze een leegstaande kamer op het kantoor van mijn man gebruiken.
Af en toe fiets ik op en neer met een salade of een doos Solero’s en een peptalk. Als mijn kind rond twaalf uur afgepeigerd maar strak van de cortisol naar bed gaat, kom ik even naast haar liggen, om de spanning weg te fluisteren of om over haar rug te kriebelen. Dan vertel ik haar dat ze hierna nooit meer zo hard hoeft te werken aan vakken die haar niet liggen. Dat er nooit meer een periode komt waarin ze zo lang zo veel examens achter elkaar moet maken, welke studie ze ook kiest.
Ondertussen maak ik screenshots van deze momenten die ik opsla op mijn harde schijf. En dank ik het universum en alle goddelijke machten voor deze intieme momenten. Voor het vertrouwen dat mijn dochter in me heeft, voor de kans die ze me geeft haar te vertroetelen, voor de dankbaarheid waarmee ze mijn zorg aanneemt.
Zij die eindexamen doen gaan deze weken nooit meer vergeten. Maar zij die als cheerleaders langs de zijlijn staan, hun eigen zenuwen en emoties verstoppend achter een bemoedigende glimlach, evenmin.
