Dierentuinschaamte
Laatst was ik voor het eerst in jaren weer eens in een dierentuin. Prachtig hoor, al die beesten bij elkaar. Maar er bekroop me ook een beetje een ongemakkelijk gevoel.
Want ik vond het eigenlijk best een beetje zielig. Die grote dieren in een hok. En dat terwijl ik jarenlang een abonnement op Artis heb gehad en altijd genoot van mijn bezoekjes om die mooie beesten van dichtbij te kunnen zien.
Dit keer was ik in het Rotterdamse Blijdorp. Een prachtige dierentuin waar de dieren per continent te bekijken zijn. Maar toen ik van Azië naar Afrika liep en die prachtige grote giraffen hutjemutje in hun binnenverblijf zag staan, moest ik wel even slikken.
De ouders van mijn meneer wonen in Zuid-Afrika en nu heb ik de mazzel dat ik daar al vaak op vakantie ben geweest. En na en bezoekje aan mijn schoonmoeder staat er ook altijd een trip naar de wildtuin op het programma. Dan rijden we met het hele gezin twee of drie dagen door het Krugerpark en dan moet je maar hopen dat je wat te zien krijgt.
Niet te geloven hoe zo’n enorme neushoorn van een paar ton zich achter een struik weet te verstoppen. Of die lange giraffe die met zijn bruingele vacht gewoonweg verdwijnt in het landschap.
Hoewel er natuurlijk ook een hek om dat park staat hebben de dieren daar wel de lucht en de ruimte om te leven zoals het eigenlijk zou moeten. En daarom vond ik het zo lastig om ze in de dierentuin te zien. Omdat ik weet hoe hun neven en nichten in het wild leven. Ik zeg het maar gewoon: ik vind de dierentuin eigenlijk niet meer van deze tijd.
Misschien is er een nieuw woord in de maak? We schamen ons toch al collectief voor allerlei zaken. Vliegen, alcohol drinken, houtkachels branden. Daar kan deze ‘dierentuinschaamte’ anno 2020 best nog even bij.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
