Die beelden kan ik gewoon niet meer aan
Ik geef het maar eerlijk toe: mijn tranen zitten soms best hoog
Bij films bijvoorbeeld. Wat heb ik gehuild bij Hachi, de hond die jarenlang op zijn overleden baasje wachtte. Dat was geen traantje wegpinken, maar een snikkende stortbui aan tranen. The Notebook is er ook zo een, en Haar naam was Sara. Tranen met tuiten. En zelfs bij Bambi en Dombo heb ik het zwaar.
Van kleine dingen kan ik ineens helemaal van slag raken. Een dood dier op de weg bijvoorbeeld. Dan rijd ik op de terugweg gerust kilometers om, alles om daar maar niet meer langs te hoeven. De blik in de ogen van mijn teckeltje, iedere keer als ik wegga. Nu ik erover nadenk: ieder zielig dier kan mij aan het huilen maken. Maar ook mijn kinderen, die ons huis nog steeds ‘thuis’ noemen, mijn vriend die op een gewone doordeweekse avond op de bank ineens zegt: ‘Wat hebben we het toch goed samen, hè.’ Hij heeft gelijk, dus eigenlijk zou ik er vrolijk van moeten worden, dus geen idee waarom ik opeens iets weg moet slikken. En dan heb ik het nog niet eens over mijn kleinkind. Alleen al zo’n rompertje dat, voor het eerst in 26 jaar, weer aan mijn waslijn hangt te wapperen, dat kan me zomaar tot tranen roeren.
Maar soms zijn er ook heftigere zaken. De situatie in Turkije en Syrië bijvoorbeeld. De eerste dagen volgde ik alles. Ik zag een vader de hand van zijn dochter die onder het puin lag vasthouden. Ik zag een hond die, waarschijnlijk tevergeefs, trouw op zijn baasje zat te wachten. Ik zag zoveel verdriet en ellende dat ik er niet meer tegen kon. Dus heb ik de afgelopen week geen nieuwsprogramma’s meer gekeken. Je kunt door sociale media niet helemaal om het nieuws heen, maar ik zocht het niet op.
De hele dag voor giro 555 is dan ook grotendeels aan mij voorbijgegaan. Al is een heel klein deeltje van die 89 miljoen van mij. In de hoop dat ik niet alleen warme dekens of een maaltijd heb gestuurd, maar ook een teken dat we aan de mensen daar denken. Want dat doen we.
Door: Redactie Franska.nl
