Die auto opknappen, doe dat gewoon lekker zelf!
De monteur kijkt aanvankelijk verbaasd en daarna al snel wat geïrriteerd.
Ik zit veel op de weg. En ja, dan kan het een keer gebeuren dat je schade rijdt. Zo nuchter stond ik er in het moment zelf natuurlijk niet in, ik baalde ervan.
Ik had tegen iemand aangezeten en mijn rechtervoorkant was beschadigd. Er zaten van die witte lakstrepen onder mijn koplamp. Op sommige plekken was de lak zelfs helemaal weg en zaten er diepe krassen. Ouch…
Mijn eerste gevoel was: mijn hele auto laten overspuiten, nu!
Onzin natuurlijk en vooral zonde van mijn geld. In plaats daarvan reed ik naar een schadeherstelbedrijf. Ik had deze plek doorgekregen van iemand die ook weleens kleine schades had laten herstellen. Vol verwachting reed ik naar het schadeherstelbedrijf; zij zouden mijn bolide weer opknappen.
Zodra een van de monteurs mijn auto bekeek, kreeg ik meteen een raar gevoel.
Alsof ze totaal niet zaten te wachten op mij en mijn auto. Wat op zich prima is, maar zeg dat dan gewoon. De monteur zat me zo eens zijdelings aan te kijken en maakte in zijn hoofd de balans op: blonde vrouw, jurkje, hakjes en een designtas.
Dat die tas voor weinig van Vinted kwam, kon de beste man natuurlijk ook niet weten. ‘Oef ja…’, hij zuchtte en steunde wat terwijl hij met zijn handen over de schade heen wreef. ‘Dit valt niet mee hoor… daar gaat een hoop tijd inzitten.’
Een hoop tijd? Maak dat eens concreet.
‘Nou, dat gaat je toch zeker wel €700 kosten. Dat is nog exclusief de kosten van de werkplaats. O ja, en de reparatie van je koplamp, die zijn bij jouw soort auto ook heel duur…’ De schade herstellen zou me dik €1200 gaan kosten. ‘En als jullie de krassen wegpoetsen?’ vraag ik de monteur.
De monteur kijkt aanvankelijk verbaasd en daarna al snel wat geïrriteerd. Alsof zijn hoofd even moest plaatsen dat een vrouw iets weet over schadeherstel en vervolgens de irritatie dat poetsen het euvel natuurlijk niet op zou lossen. ‘Poetsen? Daar beginnen we niet aan.’
Oké helder, ik ga geen €1200 uitgeven voor een auto die echt al wat ouder is.
Ik sta al op het punt om me om te draaien als de monteur vlug zegt: ‘Nou, we kunnen wel poetsen, dat kost je €150.’ Wederom krijg ik een raar gevoel, alsof ze aan mij, een vrouw die ‘vast niks van auto’s weet’, wat willen verdienen. Ik bedank de man voor zijn tijd en rijd het terrein af.
Naast het feit dat ik wél iets van auto’s weet, heb ik een gouden troef in handen. Mijn automonteur Harry. Harry ken ik al 100 jaar en ik ben gezegend met het feit dat ik altijd auto-vragen aan hem mag voorleggen.
Harry verslikt zich zo’n beetje in zijn koffie als ik de prijs van het poetsen noem. ‘Wat? Voor die drie krassen op je bumper? Koop gewoon een potje van merk X autopoets, dat kun je ook gewoon zelf hoor!’
Dus volg ik Harry’s raad op en koop zijn merk autopoets.
Na een uurtje poetsen glimt de neus van mijn ouwe autobeessie weer als nooit tevoren. Als je weet dat er schade zit en je staat er bovenop met je neus, dan zie je het. Maar als je niks weet? Dan zie je gewoon een keurig glimmende, blauwe neus. Voor €11,95 ben ik klaar.
De koplamp laat ik repareren door een kleine garage hier uit het dorp, met vriendelijke mensen die me wél graag willen helpen. Bedrag: €225. Niks €500. Moraal van het verhaal: laat je (zeker als vrouw) niks door de neus boren. Sommige dingen kun je gewoon zelf! Girl Powerrrrrr!
