Deze meneer liet zich vrijwillig opsluiten
Want het enige wat hij wilde was bij zijn vrouw zijn!
Wat zou ik doen als mijn vader en moeder in een verpleeghuis zouden zitten en ik ze niet één keer mocht vasthouden? Niet eens in hun buurt mocht komen, genoegen moest nemen met beeldbellen of naar elkaar gebaren vanachter de ramen? Wat zou ik doen als het mijn man betrof? Ik heb me de laatste weken ontelbare keren gelukkig geprezen dat ik die vraag niet hoef te beantwoorden. Maar als… dan zou ik best wel willen zijn en doen als meneer De Koning.
Hij is al 83 jaar nu, maar herinnert zich nog als de dag van gisteren hoe hij als tiener zijn Adriana tegenkwam op de schaatsbaan in Rotterdam. Het was niet alleen liefde op het eerste gezicht maar ook liefde voor altijd. Dus toen Adriana dementie kreeg hoefde hij zich geen moment te bedenken en nam hij de zorg voor haar volledig op zich. Ook toen ze niet langer thuis kon blijven en naar een verpleeghuis moest. Elke dag was hij er om haar gerust te stellen, te helpen met eten, te wassen en te kleden. En wanneer het maar kon reed hij haar naar hun tuintje twintig minuten verderop om daarna gezellig samen een stukje zalm te eten.
Totdat corona kwam en hij van haar werd gescheiden. Zij binnen, hij buiten met als enig contact zijn verrekijker waarmee hij vanaf de stoep naar haar kon turen als zij in haar rolstoel naar het balkon werd gereden. Dit moest anders kunnen, vond De Koning. En inderdaad maakte het verpleeghuis – waarvoor dikke vette hulde! – een uitzondering op het bezoekverbod dat er geldt zodat de heer en mevrouw De Koning sinds vorige week samen op haar kamer op de vierde etage zitten. Eén voorwaarde werd er gesteld: de twee mogen niet van hun kamer af. Geen wandelingetje door de gangen van het verpleeghuis, geen frisse neus, geen kopje koffie in het restaurant of een pannetje mosselen koken in het gezamenlijke keukentje. De verpleging komt alleen eten, incontinentiemateriaal en medicatie brengen.
Op het moment dat hij zich op de logeerkamer had geïnstalleerd en zij werd binnengereden begon hij van geluk te janken als een kleine jongen. Of ze hem herkende weet hij niet eens echt. Want hoewel hij nu dichtbij is, is ze nog steeds onbereikbaar in haar eigen wereld. Wat voor hem telt is dat ze rustig is nu ze samen zijn. Dat troost hem. En alleen al daarvoor heeft hij het ervoor over om samen in quarantaine te zijn.
Intussen blijf ik mezelf gelukkig prijzen dat niemand die me lief is in een verpleeghuis zit. Maar als er iemand is die ik daar nu op zou willen zoeken dan is het meneer De Koning wel!
Bron: Trouw
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
