Hij bleek al heel lang een ander te hebben
Ooit zagen we het helemaal voor ons: huis, man, kinderen. Een leuke baan. Geen overdreven wensen, maar het was een zonnig plaatje. Toen kwam HET ECHTE LEVEN…
Denise (46): ‘Vlak nadat we ons twaalf-en-een-halfjarig huwelijksfeest hadden gevierd, bleek hij een ander te hebben. Dat was al eerder aan de hand, maar ik had nooit iets gemerkt. Nu weet ik dat de koek tussen ons al een tijd op was, maar toen was ik vooral bezig met het zorgen voor mijn gezin. Hij is manisch-depressief en ik deed alles om de boel op de rails te houden. Omdat hij mij niet de kans wilde geven om een punt achter ons huwelijk te zetten – dat idee kon hij niet verdragen – ging hij gemene dingen zeggen: ‘Ja, maar ik wil jou ook helemaal niet meer’.
Ik werd meteen heel resoluut, heb hem de deur uitgezet, hem uitgeschreven op ons adres en bijstand aangevraagd, want hij was kostwinner en ik bleef alleen achter met onze twee kinderen. Godzijdank stond het huurcontract op mijn naam. Hij trok meteen bij zijn vriendin in, heel toevallig woonde zij in de straat waar mijn eerste vriendje ooit woonde. Daardoor dacht ik ineens weer aan hem en ik vroeg me af hoe het met hem zou zijn.
Ik realiseerde me ineens hoe erg ik mezelf al die tijd weggecijferd had
Negen maanden en een helse hoop scheidingsgedoe later was er een schoolreünie. Hoewel ik er eigenlijk nog niet aan toe was, ging ik toch, in de hoop Ron, dat eerste vriendje, te zien. En ja hoor, daar was-ie, de vonk sloeg meteen weer over tussen ons. Het was heel heftig, heel snel en meteen als vanouds. Dit was hoe liefde hoort te zijn. Dat besef maakte me ook heel verdrietig. Ik realiseerde me ineens hoe erg ik mezelf al die tijd weggecijferd had. Ik wist niet eens dat het bestond, Ron plaatste mij en mijn kinderen op het spreekwoordelijke voetstuk, hij werd de stabiele factor die ons met alles hielp. Binnen een jaar hadden we er vijf jaar aan liefde ingestopt. Ruzie maakten we nooit.
Ondertussen was de afhandeling van de scheiding nog steeds een drama. Continu werd ik heen en weer geslingerd tussen mijn geluk en de vechtscheiding. Het bleef touwtrekken met mijn ex. Toen we nog samen waren, had hij grote schulden gemaakt bij allerlei creditcardmaatschappijen. Hij bleek te gokken. Vanaf dat moment beheerde ik de centen en hij zocht hulp. Samen gingen we naar de bank om al die ongunstige leningen onder te brengen in één doorlopend krediet. En daar beging ik de fout van mijn leven: ik tekende mee. In het scheidingsconvenant werd weliswaar opgenomen dat hij zou afbetalen, maar om mij dwars te zitten deed hij dat niet altijd en dan stonden ze meteen bij mij op de stoep. Terwijl ik dus in de bijstand zat.
Met Ron voelde ik me veilig, we waren absoluut niet rijk, maar het was wel goed te doen. Vier jaar lang waren we gelukkig. Tot hij op een dag, volstrekt uit het niets, overleed. Hartstilstand. Een gezonde veertiger. Wat zo goed op de rit stond, was in één keer weg. De fundering werd onder mijn leven én dat van mijn twee pubers vandaan geslagen. Nu, bijna drie jaar later, huil ik er nog iedere dag om.
Tegenwoordig zit ik in de schuldsanering om schoon schip te kunnen maken. Niet omdat ik niet zou willen werken, want ik vind het rot om nog steeds in de bijstand te zitten. Maar mijn hoofd wil veel meer dan ik lichamelijk door mijn verdriet en de pijn aankan. Om in de maatschappij te blijven en iets terug te doen zet ik me in, vooral voor de groep waar ik zelf toe behoor, mensen die naar de voedselbank gaan. Eten weggooien vind ik vreselijk, dus ik haal overal van alles vandaan. Vier keer in de week haal ik bijvoorbeeld brood bij een bakker en dat deel ik uit. Mensen helpen deed ik altijd al en nu ik zelf in die situatie terechtgekomen ben, ontdek ik dat er zoveel mooie initiatieven zijn. Er is zelfs een heel ‘ondergronds’ netwerk, met allerlei Facebookgroepen.
Het is overleven, maar ik ben heel creatief en vind het fijn om anderen met mijn knowhow te helpen. Ron zei altijd tegen me: ‘Je bent je niet bewust van je eigen kunnen.’ Pas nu begin ik hem te begrijpen…’
Wil jij het verhaal over jouw echte leven ook (anoniem) met ons delen? Mail dan naar content@franska.nl.
