‘Waarom stapte hij er niet uit toen we nog niet gescheiden waren? Dan was ik niet de helft van mijn huis, mijn erfenis, mijn pensioen aan hem kwijtgeraakt.’
‘Waarom altijd de ene puinhoop op de andere stapelen? Mijn hemel, wat heeft die man er een enorme klerezooi van gemaakt. Als er al zoiets als karma bestaat dan moet hij nog heel vaak terugkomen en dan is het maar te hopen dat ik hem nooit meer tegen hoef te komen.’
Vriendin M. en ik waren meteen in de auto gestapt om naar haar toe te gaan nadat ze had gebeld over de zelfmoord van haar ex en de brief die hij had achtergelaten. Toen ze werd gebeld door de politie die zijn deur had opengebroken hadden die gevraagd of ze zijn vrouw was. Eerst had ze van de schrik nog ‘ja’ gezegd ook. Toen had ze zich afgevraagd hoe de politie op het idee was gekomen om haar te bellen. Hij had haar nummer notabene bovenaan zijn afscheidsbrief gezet.
‘Wie mij vindt dit nummer te bellen.’
Wie moet zijn nalatenschap afhandelen, zijn huis ontruimen, zijn begrafenis regelen? Zij zegt dat ze dat in ieder geval niet gaat doen. ‘No way.’ Dat hij het nog voor elkaar heeft weten te krijgen om haar als eerste te laten alarmeren wil nog niet zeggen dat ze zich nóg een keer voor zijn karretje laat spannen.
‘Ik wil dit niet meer. Nooit meer!’
Ik kijk van haar naar vriendin M. en weer terug. Alsof ik erbij ben maar er niet bij hoor, vanaf een afstandje zit te kijken naar een toneelstukje waar ik part noch deel aan heb. Ben ik boos? Ben ik verdrietig? Voel ik me schuldig? Ik ben op z’n hoogst geschrokken. En verbaasd dat je een telefoontje kunt krijgen dat iemand die je kent zelfmoord heeft gepleegd zonder dat de boodschap echt binnenkomt. Shock? Ben ik in shock? De dag dat mijn ex me vertelde dat hij geen leuke mededeling voor me had en dat hij een poosje ergens anders ging wonen, toen was ik in shock. Wat ik nu voel komt daar niet eens bij in de buurt. Dit is niet meer dan een hobbeltje in mijn bestaan. Een kleine rimpeling, maar mijn leven draait gewoon door.
Ik kijk weer naar haar, de ex van de man die er een einde aan maakte. ‘Voel je je schuldig?’ Ze wacht even. Om mijn vraag te laten bezinken, na te denken. Nee, zegt ze. Schuldig voelt ze zich niet. Omdat ze weet dat iemand zoals hij niet te redden was. Hij was ziek. En dan bedoelt ze echt ziek. Ze kan zichzelf hooguit kwalijk nemen dat ze dat niet veel eerder had gezien. En hopen dat de boosheid van nu op een dag plaatsmaakt voor medeleven.’
Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.
