Franska.nl

De zorg van de toekomst

Mensen die vroeger de mooiste dingen creëerden, hebben nu geen idee meer wat ze kunnen met verf, een penseel, naald, draad, hamer, zaag, potlood of pen.

 

Ik kom regelmatig in een verpleeghuis op de afdeling voor dementerenden. De mensen hebben het op deze specifieke plek nogal getroffen met de wijze en mate van verzorging, maar evengoed vind ik het soms hartverscheurend om te zien wat daar gebeurt.

Als ik iemand zie dolen in de enige gang die er is, bijvoorbeeld. Daar waar hij al vier keer zijn eigen voordeur voorbij is gelopen, maar toch geen idee heeft waar hij moet zijn om “naar huis” te gaan of zich “thuis” te voelen. Er heerst een enorme rust op deze afdeling, en er lopen de hele dag alleen maar vrolijke, hulpvaardige personeelsleden rond, maar evengoed lukt het sommigen om volledig de draad kwijt te raken door die rotziekte. En mensen willen dan bijvoorbeeld niet eten, omdat ze stellig beweren dat ze allang gegeten hebben. Of ze willen juist wél eten, maar denken dat ze zijn overgeslagen toen de maaltijd werd geserveerd. Ze herkennen hun eigen kinderen niet meer, en ook de lieve mensen van de verpleging niet, en ze hebben geen idee meer wat ze met signalen als honger, dorst, liefde, trek, verveling, boosheid of zin aan moeten.

Mensen die vroeger de mooiste dingen creëerden, hebben nu geen idee meer wat ze kunnen met verf, een penseel, naald, draad, hamer, zaag, potlood of pen. Ze zijn kwijt hoe ze heten, wie ze zijn, waar ze wonen en wat ze deden, en het ontgaat mij volledig wat het leven hiermee bedoelt.

Toch ga ik er trouw heen, en valt er soms ook veel te lachen. Ik ken iemand die vroeger maar niet aardig gevonden wilde worden, maar daar nu dagelijks de lolbroek uithangt. Zo kan het dus ook gaan. En angst is naar, maar misverstanden kunnen soms ook grappig zijn.

Wat daarbij helpt is dat de meeste bewoners vrouw zijn, denk ik. Zij zijn nog van een generatie die heeft geleerd zich overal aan te passen. Dat gedrag daar kijken we nu op neer, maar och wat werkt dat hier goed in combinatie met de jonge generatie die juist heel veel voor de bühne doet.

‘Kijk mij eens een prachtige cappuccino voor u maken, mevrouw De Vries!’ Klik, klik, selfie op Insta.

‘Och, wat lopen we lekker in het zonnetje, hè, mevrouw De Boer!’ Klik, klik, foto.

Deze mensen lijken alleen nog te kunnen genieten als ze hun daden kunnen publiceren, maar die publicatiedrang maakt ook dat ze veel heel lieve, grappige dingen doen.

Maar hoe dat dan later moet als zij zelf in een verzorgingshuis komen? Daar kan ik me wel zorgen over maken.

Of zorgen… ik zou daar dan wel even om de hoek willen kijken.

Zie je het voor je? Een afdeling vol met bejaarde oud-influencers? Mensen die vroeger de hele dag anderen vertelden wat ze moesten doen om succesvol, geliefd, rijk, mooi en gezond te worden. En die zitten dan bij elkaar in een eetzaal. Pfff… Dat eten is al steenkoud voor ze allemaal klaar zijn met filmpjes maken, en dan moet die nieuwe dure tas er natuurlijk ook nog even op!

‘Maar… wat zit er nou allemaal in die tas, mevrouw Meis? Dat zijn de oorbellen van mevrouw De Jager. Dat mag toch niet!

En néé, mevrouw Nooshin, dit gaan we niet livestreamen. Gaat u maar weer zitten.

En niemand gaat naar de kamer van mevrouw Coldeweijer om dit te melden, oké?! Want voor je het weet is er dan weer een rel en komt mevrouw Hazes ook weer verhaal halen. En daar zitten we niet op te wachten.

Ik maak wel een groepsfoto van jullie allemaal, terwijl jullie netjes het eten opeten, en die zal ik dan posten op onze site. Oké? Meteen goede reclame voor het huis.

O, en kan iemand meneer Stegeman even terugbrengen naar zijn eigen afdeling? Ik krijg net een appje van zijn kamergenoot, meneer Van der Spek, die heeft gezien dat-ie zich weer stond te verkleden.

Dus waarschijnlijk zit ‘ie weer ergens undercover mee te eten.’

Pfff… ik wens de verzorgers van de toekomst veel succes.