De What Else-koffiewinkel is het spoor een beetje bijster
Want wat een vriendelijkheid!
Als gebruiker sinds 1998 ben ik tot What Else-ambassadeur benoemd, wat in de praktijk wil zeggen dat ik heel af en toe een doos chocolaatjes of set ontkalker van het huis krijg, hetgeen ongetwijfeld al meer is dan menigeen kan zeggen. Als volgeling van het eerste uur behoor ik tegenwoordig ook tot de schare gebruikers die gehoor heeft gegeven aan de oproep van de fabrikant om alle lege capsules braaf te verzamelen zodat die gerecycled kunnen worden. Als je me diep in mijn hart kijkt vind ik dat ze er eigenlijk statiegeld op zouden moeten zetten, maar het milieu wil ook wat en de zakken zijn gratis, dat dan weer wel.
What Else is me er in ieder geval dankbaar voor, zo valt op de website te lezen. En doet er daarom alles aan om het me makkelijk te maken. Zo kan ik de volle zak met lege capsules gratis inleveren bij al hun verkooppunten, óf, en dat is natuurlijk nog véél makkelijker, zonder verzendkosten mee teruggeven als de pakketdienst met een verse lading voor mijn deur staat. Alleen staat die pakketdienst nooit voor mijn voordeur omdat die bezorgers in zo’n moordend tempo moeten uitrijden dat het heel veel tijd scheelt om niet de lift naar boven te nemen waar mijn voordeur is, maar het pakket in de lift zetten waar ik het, als het even meezit, op een gegeven moment eigenhandig uit kan vissen.
Het gevolg laat zich raden: eens in de zoveel tijd neem ik de zak lege capsules mee op mijn weg naar de Appie waar What Else praktisch naast zit. In de winkel is heel handig een container ingebouwd waar je je zak in kunt dumpen. Soms onder een ‘dank u wel’, soms ook niet omdat de jongens en meisjes andere bezigheden hebben. Maar altijd vriendelijk. Altijd. Tot van de week. Want van de week legde ik mijn volle zak óp de container in plaats van erin omdat ik te veel in mijn handen had om het deksel op te kunnen tillen en dat was het winkelmeisje, dat met haar armen over elkaar op haar gemakje stond toe te kijken naar mijn gehannes, blijkbaar tegen het zere been.
‘De volgende keer mag u de zak erin gooien.’
Ik hoorde het haar zeggen. Al wist ik niet wat ik hoorde. Want waarom? Omdat ik ook al de moeite neem om al die capsules te verzamelen en ze in die gratis zak naar What Else te brengen? Omdat ze ook al geen statiegeld geven? Of omdat het meisje te druk was met met haar armen over elkaar te staan en mijn zak er echt niet bij kon hebben?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
