De wereld op zijn kop
Wat staat de wereld op zijn kop hè? Ik hoor het steeds meer mensen roepen. Maar eerlijk gezegd vind ik dat al langer. Al voor corona zijn intrede deed had ik daar last van.
Zo erger ik me al jaren aan allerlei dubieus wetenschappelijk onderzoek. Niet dat ik van de lichting ben die vind dat wetenschap ook maar een mening is, zéker niet. Maar ik heb wel het idee dat bij veel onderzoeken niet zozeer wordt aangetoond wat men heeft ontdekt, maar meer dat er gezocht wordt naar wat men wil aantonen. De omgekeerde wereld dus. En vaak gedreven door de (verwachte) opbrengst van de uitkomst.
En bij wél serieus uitgevoerd onderzoek wordt alles vaak weer wat wonderlijk geïnterpreteerd door de media. Als je met een bepaalde kop een beetje lezers kan trekken, dan verzinnen ze er gewoon een andere uitkomst bij. Of de journalist leest alleen de inleiding of samenvatting van een wetenschappelijk artikel, en haalt daar dan uit wat interessant lijkt voor zijn doelgroep. En ook dát is natuurlijk de wereld op zijn kop.
En weet je wat ik ook zo de omgekeerde wereld vond, al voordat corona alles nóg meer ondersteboven gooide? Dat ik steeds meer gedwongen werd om alles zelf maar te regelen via internet. Er werd me keer op keer verteld dat dat veiliger was. En dus verdwenen er steeds meer plekken waar ik mijn zaken goed kon (laten) regelen met een professional erbij. Het was beter om dingen vanuit huis te doen, dus kantoren van banken, verzekeraars, energiemaatschappijen, enzovoort, van allerlei zaken sloten de filialen.
Ja, er kwamen geen klanten meer. Dus…
Ja, nee, die kwamen niet meer omdat de kantoren verdwenen. En niet andersom!
En nu word ik dus geacht om 37x keer per maand mijn wachtwoorden te veranderen, omdat internet helemáál niet veilig blijkt! Is toch de omgekeerde wereld? Ik moet me bij ieder mailtje of appje nu afvragen of het wel echt van de afzender komt. Ik mag vooral nergens intrappen, maar krijg steeds meer het gevoel dat ik dat allang heb gedaan. Om te gruwen vind ik het.
Het voelt zo langzamerhand eigenlijk een beetje als een vriendje dat vraagt om lekker te gaan samenwonen, maar als je dan bij hem bent ingetrokken mag je ineens je hangpak niet meer aan.
Waarom eigenlijk niet? Het principe van samenwonen was toch dat je je thuis, op je gemak en veilig voelde bij elkaar? Dan hoef je daarna toch niet meer van elke pukkel wakker te gaan liggen? Dan mag je toch af en toe (en nee, natuurlijk niet 24/7) even onderuitgezakt hangen om te ontspannen? Je even veilig voelen en onbespied wanen? Je op je gemak voelen in je eigen huis? Daar moet je als partners zelfs voor zorgen voor elkaar! Dat dat dus kán, en mág.
En dus moeten bedrijven en instellingen eerst maar weer eens gaan uitvinden wat wijs is, vind ik. Wat veilig is en verstandig. Wat fijn voelt voor de klant, voordat ze alles zomaar de wereld in slingeren. Even de boel weer omdraaien dus! Want ik ben er wel klaar mee dat alles me door mijn strot wordt geduwd, en als het dan niet werkt dan legt men de verantwoordelijkheid bij mij neer.
Dat voelt een beetje als de partner die (nadat jullie de huishoudelijke taken eerlijk hebben verdeeld) te vet gaat koken. En als je daar dan een pukkel van oploopt, dan geeft hij jou de schuld, en zegt hij dat hij dat lelijk, vies en dom vindt.
En dat hij dan ook nog je hangpak te heet wast, en dat dat dan nu gekrompen is. Maar jij mag toch niet in je gekrompen pakkie op de bank gaan hangen, want dan doe je niet genoeg om leuk voor hem te blijven.
Ja daaaggggg! Het enige waar jij dan schuld aan hebt, is dat je de verkeerde partner hebt gekozen!
Maar ja… Hoe ga je scheiden van al die instellingen?
Dat moet weer allemaal via internet. Zucht.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
