Franska.nl

De wereld draait (door)

De wereld draait nog wel, maar niet meer door. Of juist wel. Alles staat op zijn kop, en ik kan daar behoorlijk ondersteboven van raken.

 

Wat eerst nog mocht, mag nu ineens niet meer, en alles wat écht níet kon, moet nu juist weer mogen.

 

Maar van mij mag altijd alles zolang je anderen niet beschadigt. Als jij het prettig vindt om als vrouw met een tok te lopen, moet je dat lekker doen. En als jij als man graag een bustehouder draagt, kan ik ook al geen enkele reden bedenken waarom ik dat zou moeten afkeuren. Je mag van mij houden van wie je wilt, en dan gezellig hand-in-hand door het park lopen, en dragen en doen wat je leuk vindt. Dat vond ik vroeger al prima, en nu nog steeds. Alleen topless zonnen. Dat heb ik nooit gedaan. Dat durfde ik niet, terwijl ik toen nog prachtige borsten had. Maar nu we allemaal wat preutser zijn geworden, mis ik dat dus niet, want ik wil het nog steeds niet.

 

En toch verandert de wereld bij mij thuis ook hoor.

 

Zo hadden wij laatst een discussie over de bruiloft van Anouk Schemmekes. De vrouw die (blijkbaar) heel ouderwets de naam van haar man aannam na haar huwelijksvoltrekking. En waarom ook niet? Dat is een beslissing die aan haar (en haar man) is, en aan niemand anders. En ik vind dat zoiets niets zegt over onderdanigheid, zelfstandigheid of onafhankelijkheid, maar toch waren er veel vrouwen die erover vielen. Net als over de witte trouwjurk die ze droeg. Mocht ook al niet.

 

Waar bemoei je je mee, denk ik dan. Doe het op je eigen bruiloft anders, maar leg daarover een ander niets op. Ik vind dat net zo raar als dat (opnieuw ontstane) gedoe over abortus. Ik zou zelf nooit voor een abortus kiezen, maar het komt niet in me op om dat anderen dan ook te verbieden. Wie ben ik dat ik dat voor anderen mag bepalen?

 

Maar goed, daar ging die discussie hier thuis niet over. Die ging alleen over Anouks huwelijksvoltrekking, en niet over de vraag hoe zij dacht over abortus. Ik denk dit trouwens wel redelijk te kunnen inschatten gezien het feit dat er zes prachtige kinderen op het podium stonden, maar het ging nu alleen over het feit dat ze haar bruiloft had verkocht. Dat ze de mooiste dag van haar leven voor (waarschijnlijk ónwaarschijnlijk) veel geld had verkocht, terwijl dat zo’n intiem en romantisch moment zou moeten zijn.

 

Alleen was het hier mijn man die de termen ‘mooiste dag’, ‘intiem’ en ‘romantisch’ gebruikte! Terwijl ik Anouk eigenlijk wel begreep.

 

Je gaat trouwen met iemand die dat heel graag groots wil vieren, en jij vindt dat hij dat verdient. Jij bent in staat om 40.000 mensen bij elkaar te laten komen en stelt dan voor om dat alles te combineren. Leuk, toch?

 

Vervolgens komt er een magazine dat daar graag een reportage over wil maken, en die hebben daar vaak heel veel geld voor over. En dat is dus reuze handig als jij zes kinderen hebt en je inkomen is de afgelopen jaren weggevallen door corona.

 

Als nou iedereen blij is en jij kan het daarna nog tachtig keer overdoen in het klein en romantisch (als je dat al wilt), wat houdt je dan tegen op dat podium? Niets toch? Je bent er toch al!

 

En vroeger waren het vooral vrouwen die over zoiets vielen, maar hier was het dus mijn man die stellig bleef beweren dat het écht niet kon wat Anouk had gedaan.

 

Maar ze stond me daar toch een lading te stralen, en haar man en kinderen ook. Wat is dan het probleem? Ik bleef het maar vragen, en vond geen enkel antwoord overtuigend. Ik leek wel een kerel, bedacht ik ineens.

 

En toen ik daarna in de krant ook nog las dat mannen een post-partumdepressie kunnen krijgen, wist ik het zeker: de wereld draait echt!

 

En of ie nou door draait of doordraait, er staat veel op zijn kop, vind ik.