Franska.nl

De vrouw van Kees was meteen onrustig

 

‘Stil nou maar,’ suste ik nog, ‘die komen echt zo wel.’

 

 

 

 

‘We waren met onze beste vrienden en onze kinderen onderweg naar Frankrijk waar we met z’n allen heerlijk drie weken vakantie zouden vieren. Mobiele telefoons waren er nog niet. In plaats van met elkaar bellen hadden we afgesproken bij bepaalde tankstations onderweg. Om vijf uur ’s ochtends waren we vertrokken. Zij met hun auto en wij met die van ons. De eerste stop was om acht uur. Iedereen was vrolijk en de kinderen door het dolle heen dat deze langverwachte vakantie eindelijk was begonnen. Onze oudste dochter, die dikke maatjes was met hun jongste dochter, wilde heel graag van auto wisselen. Na wat heen en weer gepraat ging onze oudste bij hen op de achterbank en hun oudste bij ons. Iedereen zwaaide vrolijk ‘tot straks’ als we elkaar weer zouden treffen. Dat zou over ongeveer tweeënhalf uur zijn.

 

Onderweg hadden we elkaar nog ingehaald. De kinderen op onze achterbank hadden nog verrukt geroepen dat wij nu eerst waren. 

 

Toen we bij het volgende wegrestaurant waren aangekomen, al hadden getankt en al naar de toiletten waren geweest, waren onze vrienden er nog niet. Dat zinde mijn vrouw voor geen meter. Ze werd meteen onrustig. ‘Stil nou maar,’ suste ik nog, ‘die komen echt zo wel.’ Toch twijfelde ik opeens of er misschien iets mis was gegaan bij het bepalen van het tankstation en of zij niet nu al bij het volgende waren, of waren gestopt bij het vorige. We wachtten een dik half uur en besloten toen door te rijden. Mijn vrouw wilde al meteen de ANWB bellen om te informeren of er iets gebeurd was op onze route. Dat praatte ik haar resoluut uit haar hoofd. ‘Ga nou geen paniek lopen zaaien alsjeblieft. In het ergste geval hebben ze gewoon motorpech of een lekke band.’

 

Toen we tegen het einde van de middag op onze camping aankwamen – waar onze vrienden nog niet waren – sloeg ook bij mij de paniek toe. Mijn vrouw vroeg de campingbeheerder om eens rond te bellen. Die bood ons een wijntje en een stoel aan en verdween toen in zijn kantoortje. Het duurde bijna een half uur eer hij weer tevoorschijn kwam en zijn blik stond ernstig. 

 

Er was inderdaad een accident geweest op de route die wij noemden. Dat was die ochtend rond de klok van tienen geweest. Hij sprak over een kettingbotsing waar behoorlijk wat voertuigen bij betrokken waren geweest. Via de ANWB kregen we tegen de volgende ochtend het bericht dat de auto van onze vrienden bij het ongeluk betrokken was geweest. We kregen een ziekenhuis door waar we ze zouden kunnen opzoeken. Toen we daar eindelijk arriveerden waren onze vrienden en allebei de kinderen al overleden. Alleen onze vriend was nog even bij kennis geweest. Onze dochter was er het ergst aan toe. Ze was door de klap zo gruwelijk ongelukkig geraakt dat ze totaal onherkenbaar was. Hun dochter was in één klap haar beide ouders en haar zusje kwijt. Ze is dat trauma nooit meer helemaal te boven gekomen. Net zo min als wij trouwens. Ik heb mezelf jaren aan een stuk schuldig gevoeld. Mijn vrouw had altijd het land gezien aan dat afspreken bij tankstations onderweg. Ze verweet me naderhand dat deze tragedie ons bespaard was gebleven als ik naar haar geluisterd had. Ons huwelijk strandde ongeveer op de dag dat het ongeluk twee jaar geleden was. Ik heb inmiddels geleerd om ermee te leven. Al is dat heel wat anders dan het verwerkt te hebben. Ik denk dat dit soort gebeurtenissen zo groot en ingrijpend zijn dat het nooit meer mogelijk zal zijn om er zonder pijn aan terug te denken.’

 

 

Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.

 

Kees’ naam is vanwege privacy gefingeerd. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.