Toen ik een paar jaar geleden onverwacht mijn baan verloor, kreeg ik een hoop goed bedoelde adviezen maar het beste kwam van mijn coach. Niet heel verrassend misschien, hij betaalt tenslotte de huur van het oplappen van ontslagen mensen. Maar hoewel het advies niet bepaald gratis was had ik er echt iets aan. 

Ga alleen kopjes koffiedrinken met mensen die jou aardig vinden en van wie je weet dat ze jou het beste gunnen, luidde zijn goeie raad. Ga niet strategisch netwerken met types met een zogenaamd indrukwekkend cv of invloedrijke positie. Het is namelijk geen enkele garantie dat zulke ontmoetingen je verder kunnen helpen. Iemand kan nog zoveel macht, invloed of connecties hebben, als die persoon niet bereid is om zijn hand echt uit te steken heb je er niks aan en raak je van zo’n afspraak alleen maar teleurgesteld of onzeker. En dat is nu net een ervaring die je er niet bij kunt hebben als je op je kwetsbaarst bent.  Bovendien weet je nooit hoe een koe een haas vangt. Iemand die jou goed gezind is, zal altijd jouw naam noemen of aan je denken als de gelegenheid daar is. Je weet nooit waar dat toe kan leiden. 

Hij had gelijk. 

Ik dronk vele koffie’tjes met mensen die mij een hart onder de riem staken en uit sommige contacten rolde direct of via via weer nieuwe kansen of zelfs klussen. De mensen die ik vroeg of ze tijd hadden om een uurtje met me te brainstormen over mijn nieuwe toekomst, zeiden allemaal ja. Op één na. 

Deze persoon, waar ik tot dan toe eigenlijk altijd prettig contact mee had gehad, zei weliswaar niet onomwonden ‘nee’, maar scheepte me wel twee keer af. Een keer met ‘ik heb geen tijd’ , de tweede keer met ‘ ik weet niet of ik je kan helpen’.

Het verbaasde me en het voelde ongemakkelijk. En toen ik ruim een jaar later las dat hij of zij  ‘zich aan het herbezinnen was op een nieuwe toekomst’ – een eufemisme voor ontslag –  voelde ik even geen compassie.

Diezelfde verbazing, ongemak en gebrek aan compassie borrelden weer op toen ik laatst een persoonlijk berichtje via Instagram kreeg van deze figuur. Na wat werktuigelijke complimenten werd me een verzoek gedaan, of ik misschien tijd kon maken om mee te denken over iets waar ik meer ervaring in had. 

Met smaak vertelde ik de volgende dag mijn nieuwe vriendin M. over dit ongegeneerde verzoek. Nadat M. haar spot en verbijstering eerst luidkeels over het terras uit had gestrooid, herpakte ze zich. Ze vroeg; ‘Wie wil je zijn? De vrouw met of zonder ego?’. Dat vond ik een sterke vraag. 

Voor iedereen die mij iets vraagt, maak ik graag tijd. Met plezier. Als freelancer zijn zelfs de vaagste contacten welkome collega’s en wat is er nou leuker dan wanneer je iemand kunt helpen met een simpel advies? Als journalist weet ik ook hoe fijn het is als iemand snel en positief op een vraag reageert. Ging ik nu kinderachtig zijn en het berichtje negeren? 

Ik heb nog steeds niet geantwoord en zit met mijn ego toch nog een beetje te kauwen op het begrip karma. Maar of dat écht is wie ik wil zijn?  Misschien wacht ik tot de persoon die ooit geen tijd voor me had me een reminder stuurt en stap ik dan over mijn eigen schaduw.