De volgende fase
Na alle tranen en wanhopig naar elke vent kijken of het relatiemateriaal is, komt dus blijkbaar een volgende fase.
Het echte besef dat ik een vrije vrouw ben. En dat zonder zielig gevoel als ‘niemand vindt me leuk’ en ‘noem me maar Koos-partnerloos’.
Zal ik dan maar aan de Tinder gaan?
Dat heb ik welgeteld één middag gedaan. Ik lag ziek met corona op de bank en voelde me verschrikkelijk zielig. Niemand die even incheckt hoe het gaat en of je genoeg boodschappen in huis hebt. Alleen maar me, myself and I en een hele hoop gehoest en barstende koppijn. Tinder moest mij van mijn eenzaamheid verlossen.
Nou dat deed het, maar niet zoals ik hoopte
Ik kreeg namelijk compleet de slappe lach van al die oneerbare voorstellen. Wat meteen weer zorgde voor een eindeloos lange hoestbui. Want die kerels, die waren echt niet wijs. Na twee chatjes begon het gesodemieter al: ‘Wat heb je aan?’ Nou eh… een oude pyjama die stijf staat van het coronavirus?
Niet echt een sexy antwoord, maar dat stuurde ik natuurlijk wel. Al was het maar om de Tindermannen van Nederland een beetje op te voeden. Na ‘heeeey’ en ‘hoe istie?’ niet meteen beginnen met ‘wat heb je aan? Ik hou echt van vrouwen met panty’s’.
Dussss. Blokkeer en door.
Waar ontmoet je anders die leuke mannen?
Dat vroeg een vriendin van me zich laatst af. Nou, ik in elk geval niet op Tinder. Ik kom ze gek genoeg gewoon overal tegen. Via werk, hobby, de supermarkt… verzin het maar. En ja, je raadt het al… ik heb dus een leuke man ontmoet. Er is alleen één ding… hij is ruim 15 jaar ouder dan ik.
Nou weet ik wel hè, liefde kent geen leeftijd bla bla bla. Maar is dat zo? Ben ik niet een veel te jong, fruitig blaadje voor deze man? Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik een waanzinnige trofee ben. Een soort te leuk, te jong en te mooi. Zo eentje om mee te pronken. Want mannen vallen over het algemeen op jongere vrouwen.
Wat als ik straks 60 ben, moet ik dan uit de poule van 80-jarige mannen gaan vissen?
Nu heb ik nog kans dat iemand van rond mijn eigen leeftijd me een aantrekkelijke deerne vindt. Maar straks? Als die schattige lachrimpeltjes een braillekaart zijn geworden en mijn voluptueuze rondingen vormloos vet?
Ach, misschien draaf ik te ver door. Weer single zijn brengt nu eenmaal ook de nodige onzekerheden en rare hersenspinsels met zich mee. Maar bovenal de vrijheid om eens te onderzoeken hoe mannen met meer levenservaring nu eigenlijk aanvoelen. 😉
