Franska.nl

 

‘Ik sta met een verhuisdoos in mijn handen en kijk rond in de kleine woonkamer. Zo anders dan de enorme leefruimte die ik gewend ben. Overal liggen stapeltjes met spullen die ik op een of andere manier ergens op moet zien te bergen. Maar veel ruimte om alles te bewaren is er niet, daar is dit vakantiehuisje te klein voor.

 

Halsoverkop ben ik samen met mijn kinderen verhuisd. Voor de tweede keer in een jaar tijd.

 

Hoe anders was het vorig jaar toen we met zijn vieren bij mijn vriend introkken.

 

Na mijn scheiding van de vader van mijn kinderen leerde ik Hans kennen. Een leuke vrijgezel, zonder kinderen. Al vrij snel werd het serieus tussen ons en hadden we het over samenwonen. Hans woonde in een groot huis en had alle ruimte. En omdat de kinderen ook enthousiast waren durfde ik het na een jaar wel aan om met mijn twee zoons en dochter bij hem in te trekken.

 

Hoewel Hans zelf geen kinderen heeft vond hij het heel gezellig om ze erbij te hebben. Op zaterdag stond hij langs de lijn bij de voetbalwedstrijden van mijn jongens en als mijn dochter moest turnen, dan zat hij gewoon een hele middag zonder morren naast me in de sporthal. De eerste maanden hadden we het heel gezellig met elkaar.

 

Maar na verloop van tijd veranderde dat. Hans werd kribbig, viel om niets naar ze uit en was soms bijzonder onredelijk. Natuurlijk snap ik best dat het niet altijd eenvoudig voor hem moest zijn om opeens je leven en je huis te moeten de delen met drie pubers. Maar daar hadden we van tevoren uitgebreid met elkaar over gepraat.

 

We hadden afgesproken dat Hans zich in principe niet met de opvoeding zou bemoeien want de kinderen hebben al een vader. Maar Hans liet steeds vaker merken dat hij zich groen en geel ergerde aan hun gedrag.

 

De sfeer in huis werd steeds slechter. Hans snauwde naar de kinderen of negeerde hen als ze wat aan hem vroegen. Dat hield hij soms wel een paar dagen vol. Ze werden daarom steeds opstandiger en ik probeerde de boel keer op keer te sussen.

 

Achteraf bekeken had ik al veel eerder moeten ingrijpen. Ik denk dat ik te verliefd was om te zien dat het met de kinderen helemaal niet goed ging. Ze liepen op eieren en probeerden zo weinig mogelijk thuis te zijn.

 

Pas toen ik op een avond thuiskwam en ik Hans buiten zinnen naar mijn dochter hoorde schreeuwen dat ze haar schoenen op moest ruimen, realiseerde ik me dat de kinderen en ik zo snel mogelijk weg moesten.

 

Hans reageerde koeltjes toen ik zei dat het mij beter leek om uit elkaar te gaan. Hij gaf ons een week de tijd om een andere woning te vinden. Gelukkig mogen we via lieve vrienden nu een tijdje in dit vakantiehuisje blijven. Het zal nog niet meevallen om nieuwe woonruimte te vinden, maar dat geeft niet. We hebben een eigen plek en kunnen zo langzaam weer op adem komen. Want dat die verschrikkelijke spanning weg is voelt voor ons alle vier als een bevrijding.’

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’