De trampoline
Sinds de corona-epidemie houdt Petra haar kinderen zoveel mogelijk thuis. Ze heeft een heel goede reden om dat te doen, maar daar houdt haar ex totaal geen rekening mee.
‘Gisteren was het wisseldag. Mijn kinderen waren een week bij hun vader geweest en nu waren ze gelukkig weer bij mij. Ik kan er maar moeilijk aan wennen dat ik ze niet meer iedere dag bij me heb. Maar sinds de scheiding van Marcel is het niet anders.
Hoewel ik de draad weer probeer op te pakken vind ik het wel zwaar. Ik moest een volledige baan zoeken, verhuizen en toen werd mijn moeder ernstig ziek. Dus naast het zorgen voor mijn kinderen ben ik ook de mantelzorger voor mijn moeder geworden. Vanwege de chemo’s is haar afweer erg laag en bij het minste of geringste verkoudheidsvirus kan ze al behoorlijk ziek worden. Je begrijpt dat ik de berichtgeving over corona met argusogen in de gaten houd. Want als ze dat krijgt zijn de gevolgen verschrikkelijk.
Dat is dan ook de reden dat ik mijn kinderen zoveel mogelijk thuis wil houden. Dan weet ik waar ze zijn en maak ik de kans zo klein mogelijk dat ze het virus mee naar huis nemen. Heel lastig natuurlijk want jongens van tien en elf willen naar buiten. Spelen met vriendjes. En helemaal nu ze ook niet naar school konden was het soms bijzonder zwaar voor ze. Op een gegeven moment heb ik het maar losgelaten dat ze toch wel heel veel schermtijd hadden. Zolang ze zich maar een beetje konden vermaken.
Maar toen ze gisteren weer thuis waren vertelden ze dat ze bij hun vader al een tijdje veel meer vrijheid hebben. Daar spelen ze gewoon buiten met andere kinderen. Voetballen op het pleintje, spelen bij de buren, samen op de bank een filmpje kijken. ‘Papa vindt het wel goed als we samen met onze vriendjes op de bank liggen of bij de buren een broodje eten. We doen ook een competitie met de buurt wie het langst op de trampline kan. Zo gaaf!’
Ik wist niet wat ik hoorde. Marcel weet dondersgoed wat de reden is dat ik de jongens zoveel mogelijk thuishoud. Hij kent de situatie waarin mijn moeder zit en hij weet dat ik voor haar zorg. Helemaal nu de thuiszorg minder bij haar over de vloer komt, moet ik het doen. En ik probeer dan al zoveel mogelijk afstand van haar te houden, maar soms kan het niet anders.
Maar nu ik weet dat de jongens de overheidsmaatregelen niet zo nauw hoeven te nemen van hun vader ben ik me rot geschrokken. Want dat kan betekenen dat ik niet meer voor mijn moeder kan zorgen. Wat nou als ze het virus toch oploopt via de kinderen? Ik moet er niet aan denken.
Toen de jongens in bed lagen heb ik Marcel meteen gebeld en om opheldering gevraagd. Ik hoorde aan zijn stem dat hij me heel irritant vond, dat ik eigenlijk zeurde. Hij vindt dat ik me niet zo druk moet maken. Dat het allemaal wel meevalt want hij kent helemaal niemand die corona heeft gehad. Het is toch hartstikke leuk voor de jongens dat ze het zo fijn hebben in deze rottige tijd? En die competitie op de trampoline is toch lachen? De buurmannen doen ook mee.
Verbijsterd heb ik opgehangen. Nu weet ik niet meer wat ik moet doen. De jongens niet meer naar hun vader laten gaan, kan niet. Dat is in strijd met het echtscheidingsconvenant. Maar niet meer naar mijn moeder gaan is ook geen optie, want dan krijgt zij de hulp niet die ze zo nodig heeft.’
Door: Petra
<div data=”shopsuite” data-shopsuite-snippet=”5758″></div>
