De stand van zaken rondom de water­pompen

 

Als een jarig kind neus ik wel twintig keer per dag in mijn telefoon, om te kijken hoeveel geld er staat voor de waterpompen en iedere keer roep ik naar Man: er is alweer honderd euro bij!’  De stand van vandaag, terwijl ik dit schrijf (dinsdag 23 juli),  € 19.200,00

 

Er zal nog wel wat bij komen, maar ik verwacht dat het meeste geld nu wel gestort is en wat is dat ongelofelijk fijn. Afhankelijk van de stand van de kwacha (de munteenheid in Zambia) en van de huidige kosten van materialen en brandstof, zullen we binnenkort wel weten hoeveel pompen we er van kunnen laten installeren.  De kwacha is nogal gedaald. Gunstig voor ons, heel naar voor de bevolking. Twee jaar geleden betaalde ik tussen de 2800 en 3000 euro voor een pomp, alles inclusief: arbeidsloon, de boormaatschappij, de brandstof, bouwmaterialen. Lemmy is een begroting aan het maken en hij appte me al dat ze er naar uitkijken om te beginnen. 

 

 

Ze zullen de dorpen uitkiezen waar de nood het hoogst is, daar heb ik om gevraagd. Lemmy zal foto’s maken. Dan kunnen we t.z.t. hier zien wat er met het geld is gedaan. Het is een hele toestand, dat boren. Ze gaan tot gemiddeld 50/60 meter diep, soms dieper. Vooraf zal Lemmy naar ons beider vriend de district commissioner gaan. Dat moet, zeker bij deze, want hij is ons goed gezind en dat houden we graag zo. Buiten de autoriteiten om zoiets doen is niet verstandig. Er wordt naar de kwaliteit van het water gekeken zodra dat boven komt. 

 

 

Daarna wordt de pomp geplaatst en vastgezet in cement. Elk dorp krijgt te horen dat ze een watercommissie moeten instellen. Een jaar garantie, maar daarna moeten ze zelf voor hun pompen zorgen. Dat is beter. Je bent netter op spullen waar je zelf voor moet zorgen. Een paar kwacha per gezin innen kan best. En heeft een gezin echt niets, dan ontzien ze zulke mensen. Tot nu toe doen alle pompen, op eentje na, het nog prima. 

 

 

Dat zoveel mensen ‘mijn’ moederland zo’n warm hart toedragen en dit ook omzetten in daden, vind ik geweldig en ontroerend. Ik ga jullie op de hoogte houden en ooit, ergens volgend jaar of zo, wil ik zelf gaan kijken. Want dat ga ik nu natuurlijk missen: de inspectieronde met Lemmy en Aaron, in onze Alfie. Alfie… we hebben hem nog gezien, in mei van dit jaar. De vroedvrouw Esther Zulu heeft hem gekocht en ze vertelde dat hondje Kwacha iedere keer als ze die auto ziet, een plas tegen de wielen doet. Zo van: ‘mooi dat dit mijn auto is!’ 

 

 

Voor nu: ZIKOMO KWAMBIRI  = heel hartelijk dank, op z’n Zambiaans

Door: Wieke Biesheuvel

Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.

Afbeelding van Wieke Biesheuvel