De schim uit zijn verleden
Als Anna-May na jaren haar vader weer ziet verwacht ze een lieve man die haar gemist heeft. Maar de ontmoeting verloopt heel anders dan ze hoopte.
‘Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik nog maar heel klein was maar ik kan me nog wel flarden van ruzies herinneren. En op een dag was mijn vader weg. Hij had een baan geaccepteerd in Amerika en was vertrokken. Blijkbaar wilde mijn moeder niet mee en dat was de druppel om hun relatie om zeep te helpen.
Ik weet nog dat hij af en toe belde als ik op school zat. Door het grote tijdsverschil kon dat blijkbaar niet anders dan overdag en dan had ik hem tien minuutjes aan de lijn terwijl mijn klasgenootjes buitenspeelden. De telefoontjes werden steeds minder en toen ik ouder werd stopte het zelfs helemaal. Natuurlijk had ik er last van dat hij niet in mijn leven was. Hoewel ik veel vriendinnetjes had met gescheiden ouders hadden ze wel een vader waar ze naartoe konden. De mijne kende ik alleen van een foto en af en toe een verjaardagskaart.
Mijn moeder deed haar best om vader en moeder tegelijk te zijn, maar op sommige momenten had ik graag een vader in mijn leven gehad. Bij de eindmusical of de diploma-uitreiking was het pijnlijk duidelijk dat ik wel een vader had, maar dat hij er niet voor me was. Zelfs niet met een persoonlijk kaartje of telefoontje om te vertellen dat hij trots op me was.
Stomtoevallig hoorde ik via via dat mijn vader weer in Nederland zou komen wonen en voorzichtig hoopte ik dat ik hem misschien nu wel zou leren kennen. Maar toen ik hem eenmaal zag werd ik erg teleurgesteld. Hij leek helemaal niet op het beeld dat ik in mijn hoofd van mijn vader had gecreëerd. Dat was een grote man met een lieve uitstraling, maar mijn eigen vader was klein van stuk en had een nors gezicht. Ik herkende ook niets van mezelf in hem. Hij had gevraagd of ik naar zijn huis wilde komen, een grote villa aan de rand van het bos. Zijn vrouw was er niet en hij gaf ook geen reden voor haar afwezigheid. Was ze soms niet geïnteresseerd in de dochter van haar man? Had hij haar soms niets verteld? Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten, maar die ik door de zenuwen niet durfde te stellen.
Het gesprek verliep stroef en ik kreeg de indruk dat hij eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd was in mij. Hij vroeg ook met geen woord naar mijn moeder die mijn hele jeugd in haar eentje voor mij gezorgd had. Wel praatte hij honderduit over zijn twee zoons die hij met zijn Amerikaanse vrouw had gekregen. Deze jongens waren echt fantastisch. De een was heel goed in sport en de ander deed nu een ingewikkelde studie aan de universiteit. Mijn vader had het over kansen pakken in je leven en er wat van moeten maken. Living the American Dream, dat had hij ook gedaan en dat had hem heel succesvol gemaakt. Ik had het idee dat hij erg teleurgesteld was dat ik nooit had doorgeleerd, had ik dan geen ambitie zoals zijn jongens?
Toen ik in de woonkamer om me heen keek zag ik overal grote foto’s van mijn halfbroers. Nergens zag ik een plaatje van mezelf. Het leek wel alsof ik was uitgegumd en hij zich nu verplicht voelde om even met mij, de schim uit zijn verleden, te praten. Zo voelde ik me inmiddels, want uit niets bleek dat hij me in zijn leven gemist had.
Na anderhalf uur keek hij steeds vaker op zijn horloge en voelde ik feilloos aan dat het tijd was om te gaan. Als versteend zat ik achter het stuur op weg naar huis en pas toen ik thuis op de bank zat kwamen de emoties los. De rest van de avond heb ik zitten huilen. Van woede omdat mijn vader mijn bestaan al die jaren ontkend heeft en van jaloezie omdat mijn halfbroers wel een vader hebben die trots op ze is. Maar vooral ook van verdriet en teleurstelling om iets wat er nooit is geweest.’
