Franska.nl

‘Bas en ik leerden elkaar vier jaar geleden kennen toen we na onze scheiding op een ouder-alleen vakantie waren. We stonden met onze tenten naast elkaar op een camping in Frankrijk en we hadden de grootste lol samen. Mijn zoons en zijn dochter speelden vaak samen en hadden ook meteen een klik. Na die vakantie bleven we elkaar opzoeken, want we bleken toevallig in dezelfde stad te wonen. Een paar maanden later durfden we te erkennen dat we eigenlijk stapelverliefd op elkaar waren.

Om de kinderen aan het idee te laten wennen, hebben we de afgelopen jaren een latrelatie gehad. We hebben allebei co-ouderschap en delen de zorg voor onze kinderen met onze exen. Dat gaat gelukkig wonderbaarlijk goed. Na een lange en verdrietige periode hebben we ons leven weer op de rit. Daarom besloten Bas en ik afgelopen zomer, na een heerlijke gezinsvakantie van drie weken, om te gaan samenwonen. Natuurlijk hebben we de kinderen gevraagd of zij dat ook zagen zitten, want anders zouden we er niet eens aan beginnen.

We vonden een fijn huis waar mijn jongens en de dochter van Bas allemaal een eigen slaapkamer hebben. De ene week zijn ze alle drie bij ons en de andere week bij onze exen. Tot voor kort ging dat hartstikke goed. Bas en ik waren blij dat onze kinderen het heel gezellig hadden met elkaar. Maar de sfeer in huis is de laatste tijd erg veranderd. Mijn zoons misten vaak spullen en geld. In eerste instantie gaven ze elkaar de schuld, wat grote ruzies tussen de jongens tot gevolg had. Ik moest ze dan tot bedaren brengen als ze elkaar uitscholden. Maar vorige maand betrapten mijn zoons Lara, toen ze geld uit de jaszak van mijn jongste pakte. Zij was het dus die spullen en geld liet verdwijnen. Lara was aan het stelen.

Natuurlijk ontkende ze dat in alle toonaarden. Mijn zoons waren gek, want dat zou ze nooit doen. Ze schopte een enorme scène. De rest van de middag zat ze beneden ongeduldig te wachten tot haar vader thuis zou komen. Toen Bas eindelijk binnenkwam, vertelde ze hem huilend wat er gebeurd was. Dat ze zo verschrikkelijk verdrietig was omdat niemand haar wilde geloven. Bas wist natuurlijk niet wat hij hoorde en vroeg direct of mijn zoons naar beneden wilden komen. En opnieuw ontstond er een enorme ruzie. Dit keer tussen mijn zoons en Bas, die tot mijn stomme verbazing direct partij trok voor zijn dochter.

Bas geloofde Lara meteen en was eigenlijk heel boos op mijn jongens. Hij vond dat zij Lara vals beschuldigden en haar geen kans gaven om haar verhaal te doen. Dat ze nooit zou stelen. Wat dachten die gasten wel niet. Dat schoot mij natuurlijk in het verkeerde keelgat, met als gevolg dat Bas en ik ook een stevige discussie kregen over de kinderen. Dat was tot nu toe nog nooit gebeurd en ik voelde me er dan ook bijzonder ongemakkelijk bij.

We bemoeiden ons eigenlijk nooit met elkaars opvoeding. Bas doet het op zijn manier en ik op de mijne. Er was nooit gedoe of aanleiding voor ruzie over. Het ging tot nu toe eigenlijk allemaal vanzelf. Maar sinds dat incident voelt het opeens heel anders. De sfeer in huis is omgeslagen. Het lijkt alsof we in twee kampen zijn verdeeld. Ik met mijn zoons en Bas met zijn dochter.

We leven nu een beetje langs elkaar heen. Waar Lara de kans krijgt, zorgt ze dat ze niet in één ruimte met me is. Als ze uit school komt en ik vraag hoe haar dag was, loopt ze zonder iets te zeggen weg. Maar tijdens het eten zitten we natuurlijk wel allemaal aan tafel. Ik probeer dan om een normaal gesprek met elkaar te voeren. Mij keurt ze dan geen blik waardig en de jongens negeert ze ook helemaal. Tegen haar vader is ze poeslief en doet ze alsof er niets aan de hand is. Zo gezellig en vanzelfsprekend als we het tot voor kort met elkaar hadden, zo stroef gaat het nu.

Bas en ik hebben het er met elkaar niet meer over gehad. Zelfs niet in de weken dat de kinderen bij onze exen waren. Blijkbaar durven we het niet aan om met elkaar te praten over het gebrek aan vertrouwen dat opeens in ons nieuwe gezin is ontstaan. Maar zo langzamerhand begint deze situatie wel tussen ons in te staan. Want hoe moeten we nu verder als we elkaar en onze kinderen niet meer kunnen geloven? Als we deze enorme roze olifant die in de kamer staat blijven negeren. Als we met elkaar blijven doen alsof.

Ik voel me verdrietig en ben inmiddels doodmoe. De sfeer in huis is om te snijden en ik heb continu het gevoel dat ik op eieren loop. Deze situatie houd ik niet lang meer vol. Maar hoe ik het op moet lossen, weet ik ook niet…’