De olifant op mijn snuit
Als je er dan toch eentje op moet, zet dan wél een leukerdje op je snuit.
Vriendin Janine had een mondmasker met een kat erop. Hanae Sasaoka, een Japanse kunstenares uit Tokyo, die zij kent uit de kunstwereld, had het snoesje gemaakt en ik mailde haar meteen: doe je ook in olifanten?
Nee, maar ze kon dat zeker regelen, vanuit Amstelveen, waar ze woont. Ziehier de foto van mijn verzoeknummer! Of ze nu wel of niet iets tegenhouden: baat het niet, dan schaadt het niet. Niet over zaniken, gewoon opdoen. In de dorpen om ons heen en in ons dorp zelf zie je niemand meer zonder. Als je er goed en volgens de voorschriften mee omgaat, houdt het allicht iets tegen, al is het maar dat mijn eigen eventuele besmetting achter mijn olifantje blijft hangen. Ik kan er goed door ademen, het sluit goed af en ik heb er twee, zodat ik ze beurtelings op een handwarm sopje kan trakteren. Dat vinden olifanten leuk, die gaan graag in bad.
Natuurlijk plaatste ik de foto van mijn olifantje en mijzelf in de familie-app en vroeg hoe mijn kinderen het vonden. ‘Zal ik er ook nog een slurf op vastnaaien, van anderhalve meter?’ vroeg ik ze. En vervolgens ging ik wachten op de eerste zoon die zou voorstellen dat ik er ook een penis met een enorme erectie op zou kunnen bevestigen, zodat het iedereen duidelijk zou zijn dat ik aan anderhalve meter afstand houden doe. Dat duurde welgeteld één minuut: de oudste kwam er mee. Ik was niet verbaasd, omdat ik die jongen al 39 jaar ken. Een olifantenerectie is overigens niet anderhalve meter lang, maar wel zó lang, dat zijn apparaat in verhitte toestand de grond raakt. Daarom wordt het ook wel zijn ‘fifth leg’ genoemd. Ik heb het vaak gezien. Indrukwekkend. Als je zo’n grote jongen tegenkomt, moet je inderdaad wel iets meer dan anderhalve meter afstand houden en niet bewegen. Want een olifant die zin in vrouwtjes heeft, verbouwt het hele bos als er geen dame in de omgeving te bekennen is.
Goed. De olifant op mijn eigen snuit blaast nu het verhaaltje uit. Ik ben er blij mee. Eigenlijk wil ik ook nog een luipaard. Dan moet ik weer even met Hanae Sasaoka overleggen!
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
