Franska.nl

De nieuwste vorm van latten

 

Sinds de coronacrisis zijn intrede heeft gedaan, zitten mijn man ik de hele dag op elkaars lip en zijn we ‘s avonds gestart met “latten”.

 

Althans: we wonen niet echt in twee huizen, maar we verkiezen de softe uitvoering van living apart together. We latten in hetzelfde huis, zeg maar.

 

We draaien op vele fronten nu hetzelfde ritme. We bellen, mailen en vergaderen wat af, vanuit ons huis. We komen elkaar ook steeds weer tegen bij de koffieautomaat, lunchen elke dag samen, gaan daarna samen een uurtje wandelen, vangen dan weer aan met werk, zorgen samen voor ouders (en ook nog voor kinderen), werken in het weekend gezamenlijk aan tuin, huis en keuken, nuttigen elke avond samen de maaltijd en vieren dan ook nog eens samen het weekend.

 

Pfff… dus ja… soms zou je echt blij zijn als die pandemie een keer voorbij was.

 

Maar na het diner gaan we nu dus allebei eventjes onze eigen weg. Eerst deden we dat nog gezellig naast elkaar, maar dat hebben we onlangs afgeschaft. Ik wil namelijk graag vrolijke tv kijken, en hij kijkt graag enge films. En dat gaat niet zo goed samen.

 

Als hij meekijkt met mij zit hij zich stierlijk te vervelen. En als ik meekijk met hem kan ik daarna niet meer slapen. Dan droom ik over geweld, ontploffingen, achtervolgingen, moordpartijen en verminkingen. Ik ben daar dus niet zo goed in vlak voor het slapen gaan, en daarom kwam manlief onlangs met een oplossing voor ons probleem. Ik mocht op tv kijken wat ik maar wilde en hij zat naast me met zijn laptop op schoot en zijn oortjes in. Allebei blij… zou je denken.

 

Maar omdat hij zijn oortjes inheeft, is hij dus echt even helemaal weg. Hij lijkt dan oprecht te denken dat hij alleen thuis is, en luistert dan naar muziek als hij klaar is met een gruwelijke film of serie. En wat doet hij dan? Hij danst, tikt, neuriet en speelt luchtgitaar en drums op de stoelleuning. En dat maakt me toch een herrie!

 

En ondertussen zit hij dan ook nog stiekem met mij mee te gluren, en af te keuren waar ik naar kijk. Ik kijk bijvoorbeeld graag naar All You Need Is Love – en ja natuurlijk, ik weet ook wel dat dat niet meer zo spontaan is als het vroeger was. Het is zelfs een beetje saai nu, want die ouders weten natuurlijk allang dat hun kind om de hoek staat wanneer Robert aanbelt. Maar ik verdom het om daarom maar naar de mocromaffia of andere penoze te gaan kijken. Ik vind een programma over liefhebben nog altijd boeiender dan het bekijken van iemand die een ander geboeid te water kiepert. Oprechte blijdschap en een omhelzing in tranen vind ik nog altijd fijner om te zien dan tranen door wraak, bloed en verminkingen. Ook al zijn die tranen in films dan gespeeld.

 

Ik wil er ook gewoon niet aan gewend raken, aan dat soort beelden. Volgens mij is dat precies de reden van de toename van al dat geweld in de wereld. We zijn daar nu zo aan gewend geraakt dat onze natuurlijke terughoudendheid om zoiets uit te voeren steeds meer zal verdwijnen.

 

Of… nou ja… als mijn man naast me zit te drummen op de stoelleuning, en hij denkt dan ook nog te kunnen gaan headbangen (zonder haar en luchtgitaar), dan bekruipt mij weleens de neiging tot meppen als ik ‘Met Het Mes Op Tafel’ zit te kijken.

 

Huh, wat? Ja, nee, dat is gewoon een keurige quiz, hoor! 

 

En daarom zit mijn man nu dus ’s avonds in een andere kamer, en zit ik alleen bij “mijn” tv. Hebben we dus allebei heel even het rijk alleen.

 

Maar eerlijk gezegd vind ik het knap eenzaam. Ik zou (denk ik) helemaal niet geschikt zijn voor een echte latrelatie, want na twee avonden wist ik het wel. En ik ga hem straks toch maar weer uitnodigen om lekker bij mij te komen drummen.