De nieuwe trend onder de BN’ers
Met roken zijn we allemaal zo’n beetje wel gestopt. In ieder geval tijdens office hours, maar drinken, dat is iets moeilijker uit het systeem te duwen.
Wijn staat voor gezelligheid want er is iets te vieren. Beschaafd ben je ook als je wijn drinkt en kennis van wijn uit de pofmouw schudt. Met een sinas aan tafel komt het allemaal toch wat kleuterlijk over.
Maar er zijn veel feestelijkheden in het leven. En versatile als wijn (net als de sigaret overigens) is ook in geval van verdriet of verveling immer paraat. Dus voor je het weet zit je zomaar dagelijks aan een glaasje te slurpen. Wieke schreef laatst wanneer je over de gevaarlijke grens gaat en dat is dus (ik zeg ‘DUS’) bij zeven consumpties. Ik dacht altijd veertien en dat getal was bij mij al snel bereikt. Oké, tijdens werkdagen drink ik (in principe) niet, maar op vrijdag gaan er rustig drie glaasjes wit doorheen. Dan brengt de zaterdag vaak een diner waar je begint met een aperitief, dan twee glazen wijn bij het eten en vooruit, een limoncello toe. Omdat het op één been lastig lopen is, neem je er nog een: staat de teller op acht. Dan wil ik de zondag opzuigen en neem ik om dat te vieren een glas wijn bij de lunch. En een aan het einde van de dag bij de borrel. En nog een. Ik geloof dat ik dan al op elf zit en als ik heel eerlijk ben, had ik op donderdag ook zomaar een etentje kunnen hebben waarbij ik twee glaasjes zou kunnen hebben gedronken. Te veel dus.
Tijdens de lockdowns was het dringen bij de glasbak want iedereen probeerde de verveling te verdrijven en troost te zoeken door een glaasje te nuttigen.
En dat ging blijkbaar van kwaad tot erger. 2022 lijkt het alcohol coming-out jaar, waarbij de een na de ander de fles de rug toekeert en openlijk toegeeft te veel gedronken te hebben.
Eerst was daar Evi Hanssen met haar boek ‘Sinds ik niet meer drink’, daarna waren het Guus en Manon Meeuwis die niet meer dronken en ook stopte Frits Wester ermee nadat hij zichzelf had laten opnemen in een kliniek in Zuid-Afrika. Zelf was ik geraakt door Lucie Woesthoff, die op Instagram vertelde wanneer en waarom zij het welletjes vond met de drank. Geen zware innemer, wel iemand die voelde dat de gewoonte er in sloop en die toch ontregeld werd (soms positief, soms negatief) door de effecten van alcohol. Na Lucy volgde Jessie Jazz Vuijk met een openhartige ontboezeming: ‘Ik moest dan even twee of drie Chardonnay naar binnen harken bij een kater om te voorkomen dat ik zweetaanvallen kreeg.’
Of ik toe ben aan sobriety, ik weet het niet, maar al die verhalen maken wel dat ik er iets langer over nadenk of een glas het me allemaal waard is. En denk eens aan de alcoholvrije biertjes van tegenwoordig: een uitkomst. En laten we alsjeblieft niet ingewikkeld doen als iemand geen alcohol wil drinken. Dat doe je toch ook niet als iemand een sigaret weigert? Nou dan.
Ik zou er bijna proost van gaan zeggen, maar misschien is amen in dit geval beter.
Door: May-Britt Mobach
