Franska.nl

De naam van mijn kleinkind

Serena (56) en haar man zijn voor het eerst oma en opa geworden. Haar zoon, René (36) is namelijk vader geworden van een beeldschoon meisje. Serena was natuurlijk door het dolle heen, tot ze de naam van haar kleindochter hoorde.

‘Ik was zó blij toen René vertelde dat hij vader werd. Hij heeft nog een jongere broer en die zie ik voorlopig nog geen vader worden — die is een zeer contente vrijgezel. René was altijd al een beetje de serieuzere van de twee, maar hij kreeg een vriendin die een stuk jonger was en daarom nog niet toe aan kinderen. Een heel leuk meisje dat ik echt zie als een lid van de familie. Ze hebben nu zes jaar een relatie en bijna een jaar geleden kondigden ze aan een kindje te krijgen.

 

Ik zag mezelf al helemaal voor me als oma. Mijn man en ik wonen vlakbij René en zijn vriendin, dus ik zei al meteen dat we héél veel gingen oppassen, of ze nou wilden of niet. Met een knipoog, natuurlijk. René en zijn vriendin hebben wel bewust een huis vlakbij ons gekocht, omdat onze band erg sterk is, maar ook zodat het nooit een gedoe is met oppas vinden als ze aan een gezin zouden beginnen. En als die kinderen later groot zijn, kunnen ze lopend naar oma en opa. Ideaal.

 

Eigenlijk zat ik wel een beetje op een roze wolk ook. Ik kon niet wachten om mijn kleinkind vast te houden. Een jongen of meisje, dat had me niet uitgemaakt. Het werd een meisje; René had ook geen voorkeur en vond het allemaal prima, zolang het maar gezond was. En toen was ze daar; dolgelukkig waren we allemaal. Maar ik moest wel even slikken toen ik haar naam hoorde.

 

René en zijn vriendin besloten namelijk om haar Louise te noemen. De naam die ik mijn dochter ook heb gegeven. Mijn dochter die op vierjarige leeftijd is verdronken; René was toen twee. Toen ik hoorde dat René zijn dochter zo had genoemd, kreeg ik een ijskoude rilling. Waarom had hij dat gedaan? Ik snapte er even helemaal niets van en gelukkig had mijn man dat door — die nam het gesprek over.

 

Waarom hij had gekozen voor juist deze naam? René antwoordde dat hij het een mooi eerbetoon aan zijn oudere zus vond, die hij zich natuurlijk niet echt herinnert. Hij heeft het er wel eens moeilijk mee gehad, maar misschien hebben wij dat onderschat… Mijn man en ik zijn door een hel gegaan na haar plotselinge overlijden en kampten met veel schuldgevoel, verdriet en woede.

 

Ik vind het ergens een mooi eerbetoon aan zijn oudere zus, maar ik vind het ook te pijnlijk. Elke keer als ik die naam hoor, krijg ik weer die ijskoude rilling. Het is mijn kleindochter. Mijn familie. Net als mijn dochter was. Ik vind het elke keer confronterend en had echt gehoopt dat René het hier met me over had gehad voordat hij definitief zou beslissen.

 

Als het de tweede naam was geweest, oké — daar had ik vrede mee kunnen hebben. Had ik heel mooi gevonden zelfs. Maar dat is een naam waar je bijna nooit mee aangesproken wordt. Deze naam zal ik nu continu horen en het doet me echt heel veel pijn. Mijn man snapt mijn gevoel,  maar vind ook dat ik mijn zoon er niet op aan kan spreken. En wat moet ik doen? Vragen of hij de naam van zijn dochter verandert voor mij? Dat klinkt ook zo absurd…’

 

Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’