‘De naaktfoto’s van mijn tienerdochter worden op school verspreid’
Eva is gescheiden van Job; samen hebben ze tienerdochter Sammy. Vanwege het coronavirus is Sammy lang niet op school geweest. Sinds deze maand gaat ze af en toe weer, met grote tegenzin.
De reden daarvoor is dat ze een pikante foto naar een jongen heeft gestuurd die nu de hele school doorgaat.
‘Dit zijn echt dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ze mij, of mijn gezin, zouden overkomen. Maar helaas is dit de werkelijkheid geworden. Sammy is veranderd van een vrolijk, spontaan en gelukkig meisje in een in zichzelf gekeerde verdrietige tiener. Die verandering zagen mijn ex en ik al langer — ondanks onze scheiding hebben we gelukkig goed contact — maar we wisten niet goed waar dit aan lag.
Tot eindelijk de aap uit de mouw kwam. Sammy was thuis eigenlijk onhandelbaar geworden. Niet dat ze onaardig naar mij werd, of als ze bij haar vader was tegen hem, maar ze wilde niets meer. Ze was niet meer gemotiveerd, ze had geen eetlust, wilde niemand zien of spreken… Ze is altijd redelijk gesloten geweest, dus Job en ik dachten in eerste instantie dat het liefdesverdriet was en we lieten haar maar gaan. Als ze het er met ons over wilde hebben zou dat vanzelf wel komen, dachten we.
En eindelijk kwam dat moment, maar het was iets heel anders dan gewoon liefdesverdriet. Op een dinsdagavond, tijdens het avondeten met z’n tweetjes, brak ze. En toen eenmaal de tranen kwamen leek het niet op te houden — en toen kwam het hoge woord eruit. Ze was inderdaad verliefd, op een jongen die twee jaar boven haar zat. Ze dacht dat hij ook om haar gaf, en haar zelfs misschien wel leuk vond, en had hem foto’s gestuurd toen hij daarom vroeg. Eerst normale foto’s, selfies, dat soort dingen… Maar uiteindelijk zonder kleding.
Een week later kreeg ze het al te horen op school. Ze had toen thuis les vanwege het coronavirus, maar kreeg van veel klasgenoten appjes. Dat er foto’s van haar rondgingen. Ik kan me niet voorstellen hoe erg ze is geschrokken en m’n hart breekt als ik eraan denk hoe lang ze dit voor zich heeft gehouden. Tegelijkertijd ben ik ook zó ontzettend kwaad. Wie denkt die jongen wel niet dat ie is?!
Ik schrok me natuurlijk dood toen ze het vertelde en mijn eerste reactie was dan ook woede. Niet op haar, maar op die jongen. Ik zei meteen tegen haar dat ik met haar docent zou gaan praten, en met de rector en het liefst ook meteen aangifte zou doen. Maar dat wil Sammy niet. Ze schaamt zich dood, helemaal nu ze weer naar school moet. Volgens haar weet de hele school het en praat iedereen achter haar rug om en lachen ze haar uit. Als ze er nog meer ‘gedoe’ van zou maken, zou ze het alleen maar erger maken… Zegt ze.
Daar sta ik anders in, maar ik vind ook dat ik naar haar moet luisteren — als zij er zo mee om wil gaan, dan is dat haar keuze. Daar wil ik haar in steunen. En ik ben heel blij dat ze mij eindelijk in vertrouwen heeft genomen. Ik wil dat vertrouwen niet beschamen door achter haar rug om wel actie te ondernemen.
Maar ondertussen wordt het er ook niet beter op. Ik zie haar ongelukkig en dat breekt m’n hart. Ze heeft nu al een aantal keer aangekaart dat ze na dit schooljaar van school wil wisselen. Als zij dat echt zou willen, dan steun ik haar daarin. Maar voor mijn gevoel is dat ook geen oplossing — wat als dit nieuws haar nieuwe school ook bereikt?
Misschien laat ik me ook vooral leiden door mijn woede. Ik wil dat die jongen gestraft wordt en dat vind ik geen gekke eis van mezelf. Maar moet ik het dan maar laten? Want Sammy is onverbiddelijk: dat wil ze absoluut niet.’
