Franska.nl

 

‘Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik drie was. Ik bleef bij mijn vader wonen, wat toen eigenlijk erg ongebruikelijk was. Hoewel ik niet beter wist merkte ik natuurlijk wel, zo klein als ik was, dat dit niet ‘normaal’ was. Ik zag mijn moeder af en toe en dan was ze altijd vrolijk en nam ze cadeautjes voor me mee.

 

Mijn moeder had veel ruimte voor zichzelf nodig en daar moest eigenlijk alles en iedereen voor wijken. Zelfs ik. Op een gegeven moment had ze bedacht dat ze in Spanje een nieuw leven wilde beginnen en een week later was ze vertrokken. Zonder overleg met mijn vader en zonder afscheid van mij te nemen. Ze stuurde me kaarten waarop ze schreef hoe geweldig het daar was, maar ze vroeg nooit hoe het met mij ging.

 

Inmiddels had mijn vader een nieuwe vriendin met wie ik het erg goed kon vinden. Ze nam de moederrol op zich en ik accepteerde dat volledig. Zij kocht samen met mij mijn eerste bh’tje, troostte me toen ik mijn eerste liefdesverdriet had en hield van me zoals moeders doen. Rebecca was de totale tegenpool van mijn moeder, ze was er gewoon altijd voor me. Daarentegen verdween mijn eigen moeder helemaal uit mijn leven toen ze een relatie aanging met een man die met zijn boot een wereldreis maakte. Zo’n reis leek haar ook wel wat en dus ging ze van de ene op de andere dag met hem mee.

 

Achteraf gezien had ik er wel echt last van dat mijn eigen moeder zomaar uit mijn leven was verdwenen. Ik zocht naar manieren om me tegen de situatie af te zetten en controle te zoeken waardoor ik jaren tegen een eetprobleem aan zat. Ik at niet omdat ik toch niet de moeite waard was. Zelfs mijn eigen moeder zorgde niet voor me, waarom zou ik dat dan wel doen?

 

Ik weet dat ik Rebecca met mijn gedrag af en toe tot wanhoop heb gedreven, maar ik kon niet anders. Zij zag mijn worsteling maar kon niets doen. Waar mijn moeder op zo’n moment uithing wist ik niet. Soms kreeg ik een ansichtkaart van haar uit een of ander tropisch oord maar dat was het dan ook wel. Op de belangrijke momenten in mijn leven was ze de grote afwezige. Pas toen ik eenmaal zelf moeder werd voelde ik het gemis van mijn eigen moeder in volle hevigheid. Hoe kon ze haar kind zomaar achterlaten en er niet meer naar omkijken? Het heeft me jaren therapie gekost om daar een antwoord op te vinden en eigenlijk snap ik het nog steeds niet. Helaas is Rebecca een paar jaar geleden na een kort en hevig ziekbed overleden. Weer moest ik afscheid van een moeder nemen, ik was er kapot van. Dat verdriet zit zo diep.

 

En toen gebeurde er iets totaal onverwachts. Vorige week ging de bel en toen ik opendeed stond er een vrouw. Een onbekende, meende ik, hoewel ik iets herkende in het verweerde gezicht. ‘Weet je niet meer wie ik ben?’, vroeg ze. Pas toen realiseerde ik me dat het mijn moeder was. Ik had vaak over dit moment gefantaseerd, dat we elkaar huilend in de armen zouden vallen en het allemaal geweldig was. Maar de rauwe werkelijkheid was anders, het was eigenlijk alleen maar ongemakkelijk. Ze was alweer een tijdje terug in Nederland en logeerde tijdelijk bij een vriendin. De relatie met de Britse zeiler was over en er was geen reden meer om in Spanje te blijven, vandaar dat ze weer terug was. Ik wist niet wat ik hoorde. Na jaren afwezigheid ben je alweer een tijdje in de buurt van je dochter, maar je vindt het niet de moeite waard om direct contact met haar op te nemen? Ik geloof dat er toen iets in me knapte. Woedend gooide ik al mijn frustratie voor haar voeten, maar ze keek me alleen maar niet-begrijpend aan.

 

Blijkbaar heeft deze vrouw geen enkel empathisch vermogen en denkt ze alleen maar aan zichzelf en haar eigen geluk. Dat ik daardoor grote problemen met mijn zelfbeeld had interesseert haar werkelijk niet. Huilend heb ik gevraagd of ze weg wilde gaan, wat ze schoorvoetend deed. Via mijn vader heeft ze mijn telefoonnummer gekregen en nu probeert ze me meerdere keren per dag te bellen. Maar voor mij is het te laat, want ik voel weer in alle hevigheid de eenzaamheid en het verdriet van mijn jeugd. Om mezelf te beschermen moet ik mijn moeder weer loslaten, maar dit keer is het mijn eigen keuze.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’