De menukaart in
een restaurant
En nog wat meer gratis tips van een ervaringsdeskundige. En serieus. Ik wil niet zeuren of negatief doen. Dit is alleen maar om een beetje te helpen.
Niet dat ik voortdurend uit eten ga, maar als ik ga, dan zou ik het allerliefste een stift hebben. Om te beginnen zou ik trouwens graag willen dat alles waar ik uit kan kiezen op papier zou staan. Ja, ik weet het, ik ben een lastige klant. Maar sommige chique restaurants hebben de gewoonte om je een menukaart te geven, waarbij dan ook iemand je komt vertellen wat er buiten de kaart om nog allemaal door de chef gemaakt wordt die dag.
En als het nog een graadje chiquer gaat, vertellen ze zo ongeveer ook nog wat er allemaal in gaat, in zo’n gerecht. Dus ‘een mousse van de combinatie van gepocheerde zeekraal met zacht gegaarde galanga-wortel, waarop een gelei van vers uit de tuin geknipte lentekruiden, een stukje gemarineerd wangetjesvlees van de tarbot en daarbij zacht gestoofde…’ enfin, je weet nu wel wat ik bedoel toch?
Terwijl ik ademloos zit te luisteren en me alles visueel probeer voor te stellen, heb ik bewondering voor die lieve ober, want die moet dus elke dag opnieuw die hele riedel uit z’n hoofd leren. Hoe krijgt ie het voor elkaar? En als de ober weg is, is er altijd iemand aan tafel die vraagt: ‘Weet jij nog wat nou het voorgerecht was waar hij het over had?’
Dus. Ik heb een tip voor die restaurants. Geef me er een notitieblokje bij. Of weet je wat? Print het even en leg het in de menukaart. Kan toch niet echt heel moeilijk zijn? Die geheugentest is een beetje teveel voor me.
En waar ik die stift voor wil? Liefst om er even het menu mee door te gaan. Soms is de lijst zo lang dat ik niet kan kiezen. Als ik dan even weg mag strepen wat ik niet wil, dan gaat het een stuk makkelijker. Want je wordt ook nog eens voortdurend afgeleid door tafelgenoten die bij het toetje beginnen te lezen en je dan vragen wat fleur de sureau of boeddha’s finger of zo is. Terwijl jij nog bij de voorgerechten zit te studeren. Weer de draad kwijt.
Uh ja. Ongelofelijk luxeprobleem. Weet ik heus wel. Maar eerlijk is eerlijk, wat denk je? Zou het niet handig zijn, zo’n stift? Kun je meteen ook nog wat taalfouten verbeteren. Want die zie ik wel vaak in menukaarten. En ach, als ze maar lekker koken, dan help ik ze graag even met de taal. Geen enkel probleem. Want bijvoorbeeld slibtong, dat kan echt niet hoor jongens. Het is slip.
En trouwens, als een stift niet kan, dan misschien een potlood? Kunnen ze het daarna weer uitgummen. Of stickertjes die je tijdelijk bij je favorieten kunt plakken? Het is maar een idee hoor. Ik zou er heel blij mee zijn. In Kopenhagen bij Peder Oxen (aanradertje) kreeg je altijd zo’n kaart, met potlood en rondjes voor de gerechten die je dan in kon kleuren. Lampje aan boven je tafel als je gekozen had en de ober kwam de kaart ophalen. Hoefde hij of zij niet steeds langs te komen om te kijken of je er al uit was. Superhandig.
Door: Franska
