De meest gelezen column ooit

De meest gelezen column ooit

En ook nog zoveel mensen die het herkenden. Dat terwijl ik nog wel dacht dat iedereen me voor compleet maf zou verklaren…

Nu zo ongeveer de hele wereld weer aan het werk is en iedereen de vakantiewas al weer fris in de kast heeft liggen, ben ik eindelijk aan de beurt. Vakantie. Joepie. Ik zit intussen hoog (en voorlopig droog, je weet natuurlijk nooit in september) op een Toscaanse heuvel. Heel veel liefs en groeten uit Italië dus. Ook van alle lieve Italianen met wie ik alweer aan het bijkletsen ben. Elke keer als ik hier ben voel ik me in een klap gelukkig, want het voelt gewoon alsof ik hier eigenlijk ook roots heb. Al heeft het vertrek hiernaartoe wel wat voeten in de aarde…

Ik heb namelijk al heimwee voordat ik überhaupt vertrokken ben. Altijd hetzelfde liedje op de ochtend voor vertrek. Alles schoon gewassen, gepoetst en gestreken, zonnetje valt de keuken binnen, even tussendoor relaxen met een kop thee en dan zo de auto inpakken. Ineens valt het over me heen. Waarom ga ik eigenlijk weg? Het is hier toch ook heerlijk? Ik wil niet. Staat eindelijk die te laat gezaaide lathyrus in de knop, zijn de stokbonen en tomaten over een week of zo aan oogsten toe… is de tuin op z’n mooist (voor zover je de hortensia’s even niet meetelt. Door hitte, droogte en heftige regen hebben die een flinke tik gehad. Maar verder is het een en al idylle in die tuin). Hoezo moet ik toch elke keer weer weg? Wat is dat toch voor een achterlijke drang? Hoezo Italië?

Maar goed, ik ben dus vertrokken en wil natuurlijk nu weer voor altijd en eeuwig hier in Toscane blijven. Twee weken dit huisje vind ik nu al te kort. Hoezo maar twee weken? Ik heb het net een beetje opgefrist zeg maar. Zoals ik altijd doe met een vakantiehuisje. M’n meest gelezen stukkie ooit. Terwijl ik nog wel twijfelde of ik het moest schrijven, want te mutserig misschien. Wat bleek? Schijnt heel herkenbaar te zijn. Ik ben niet de enige. En dan de hoeveelheden tips die ik kreeg. Onder andere die natte-Dettol-lapjes. Zitten sindsdien altijd in m’n vakantie-tas.

Ook m’n eigen huis dus extra schoon en extra opgeruimd voor vertrek. Nog zo’n afwijking. Voor wie doe ik dat in hemelsnaam? En waarom voordat ik wegga, want ik weet zeker dat ik bij thuiskomst weer opnieuw begin. Twee huizen schoon dus. In een paar dagen tijd. En dat ook nog twee keer grondig. Terwijl ik als een dolle thuis bezig ben voor vertrek loop ik me intussen vaak af te vragen waarom ik dat doe. Voor het geval er iets misgaat, ik nooit meer thuiskom en iemand anders alles op en leeg moet ruimen? Nou, dan had ik nog wel een paar weken extra kunnen ruimen om de boel een beetje overzichtelijk te maken… Zou een nuttige besteding van de vakantieperiode kunnen zijn. Hum… ideetje voor volgend jaar misschien. Ach. Stom plan.

In elk geval… het is me weer gelukt om over de vakantie- en vooraf-heimweescrupules heen te stappen. Benieuwd of jij dit nou ook herkent. Ik ga trouwens nu als de bliksem m’n badpak aantrekken en baantjes trekken. Doe ik hier elke ochtend om acht uur. Dagelijks twee of meer baantjes erbij, zodat ik na twee weken op een kilometer zwemmen zit.