‘De laatste wens van mijn moeder’
Als de moeder van Lizet na een kort ziekbed overlijdt wil Lizet liever niet haar laatste, langgekoesterde wens in vervulling laten gaan…
‘Terwijl ik de uitgebloeide bloemen in de groenbak gooi valt mijn oog op het kaartje dat aan een van de stelen hangt. Ik lees de woorden ‘Ik hoop dat ze nu de rust heeft die ze verdient’ en ik denk aan mijn lieve moeder, van wie ik twee weken geleden na een fatale beroerte voorgoed afscheid heb moeten nemen. Een paar dagen lag ze in coma in het ziekenhuis en leefde ik tussen hoop en vrees. Ik was zo bang om haar kwijt te raken, want als mijn moeder dood zou gaan, was ik nog de enige van het gezin die over was. Nou ja, ik heb nog wel een zus, maar daar heb ik al jaren geen contact meer mee.
Mijn zus Helma was altijd al een moeilijk geval, degene die in ons gezin heel veel negatieve aandacht vroeg waardoor er altijd ruzie was. Mijn vader was er op een gegeven moment zo klaar mee dat hij haar voor de keuze stelde: of ze ging eindelijk normaal doen, of ze kon op kamers. Inmiddels was ze 21 en had een of ander vaag vakantievriendje bij wie ze meteen introk. In eerste instantie liet ze niks van zich horen en we vonden het wel best dat er eindelijk rust in huis was. Maar na een paar dagen kregen mijn ouders een brief van haar waarin ze hen allerlei verwijten maakten. Helma vond dat ik, de brave zuster, altijd werd voorgetrokken en dat ze nooit kon voldoen aan het ideaalbeeld dat mijn ouders van hun twee dochters hadden. Ze was er klaar mee om zo op haar tenen te moeten lopen en wilde geen contact meer met ons.
Dat is inmiddels twintig jaar geleden en ze heeft woord gehouden. Ondanks verschillende pogingen van mijn ouders om toch met haar te praten, hield ze haar poot stijf. Ze heeft zelfs een keer de deur dichtgegooid toen mijn ouders naar haar huis aan de andere kant van het land gereden waren. Erg veel hebben mijn ouders niet over dat bezoekje losgelaten, alleen dat ze een kinderstemmetje hoorden. Helma was dus moeder geworden, zonder dat mijn ouders het wisten en daar hadden ze erg veel verdriet om.
Daarna is er door mijn vader en moeder nauwelijks met mij over mijn zus gesproken en ik vroeg er maar niet naar omdat het te pijnlijk was. Mijn vader gaf zichzelf de schuld omdat hij destijds vond dat ze maar op kamers moest en mijn moeder nam hem dat diep van binnen kwalijk. Vlak voor mijn vader overleed zei hij nog dat hij niet wilde dat ik Helma zou gaan zoeken om afscheid van haar te nemen. Hij had er te veel verdriet om gehad. Maar voor mijn moeder lag dat anders. Toen we vlak voor de crematie van mijn vader samen in de volgauto achter de kist reden zei ze zachtjes dat ik moest beloven dat ik Helma wel zou vragen om op haar uitvaart te komen. Ik kon niet anders dan mijn moeder die belofte doen, maar toen het twee weken geleden zover was liep het uit op een drama.
Toen mama’s uitvaart begon zat de zaal vol met vrienden en familie, maar tussen al die mensen zag ik mijn zus niet zitten. Pas toen ik mijn laatste woorden tegen mijn moeder uitsprak ging de deur open en kwam er een vrouw naar binnen gelopen die pontificaal voor mijn neus ging zitten. Ik schrok enorm maar herkende Helma direct. Toen ik klaar was ging ik zwijgend naast haar zitten en de rest van de dienst is in een waas aan me voorbijgegaan.
Later in de koffiekamer kwam Helma naast me staan en zei op luide toon, terwijl ze om zich heen keek of iedereen haar wel hoorde, dat niemand haar bij de crematie van haar moeder weg kon houden. Want ik, ‘de perfecte zus’, had ervoor gezorgd dat ze geen afscheid van haar vader had kunnen nemen en dat zou ze me nooit vergeven. Daarna liep ze zonder nog iets te zeggen weg. De stemmen in de ruimte verstomden en het werd doodstil. Ik wist gewoon niet wat ik zeggen moest en geneerde me rot voor deze situatie en het gedrag van mijn zus. Zelfs nu, na al die jaren op de crematie van onze moeder had ze het lef om weer ruzie te maken.
Ik had mijn moeder zo graag een mooi afscheid gegund, maar het werd wreed verstoord door Helma die zoals altijd weer zo nodig de aandacht moest trekken. Ik weet dat het mijn moeders wens was dat haar andere dochter ook bij haar crematie aanwezig zou zijn, maar wat mij betreft hoef ik mijn zuster echt nooit meer te zien.’
Door: Redactie Franska.nl
