De keuze van Sanne
Normaal gesproken is Elske dol op de kerstdagen. Maar dit jaar is ze blij dat ze achter de rug zijn.
‘Ik zwaai nog een keer als ik haar auto de straat uit zie rijden. M’n zus gaat weer naar haar eigen huis. Sanne heeft een paar dagen bij ons gelogeerd omdat ze anders met de feestdagen alleen thuis zou zitten. Maar erg gezellig was het niet, want op de een of andere manier heeft ze een enorm stempel op de dagen gedrukt. Omdat ze het continue alleen maar over zichzelf had en hoe zwaar ze het na haar scheiding heeft.
Sanne kreeg twee jaar terug via Facebook weer contact met haar jeugdliefde Rick. Dat mondde uit in een affaire waar haar man natuurlijk achter kwam. Maar ze was zo verliefd op Rick dat ze binnen de kortste keren een appartementje huurde omdat ze het thuis niet meer uithield. Haar man en kinderen moesten zich maar aanpassen aan de nieuwe situatie.
Het appartement was groot genoeg en ze wilde graag dat haar dochters de ene week bij haar zouden wonen en de andere week bij hun vader. Dan had zij natuurlijk het huis voor zichzelf zodat Rick lekker bij haar kon zijn en ze ongestoord van hun nieuwe liefdesleven konden genieten.
Waar Sanne geen rekening mee had gehouden was dat haar dochters partij voor hun vader kozen en helemaal niet mee wilden in het nieuwe leven van hun moeder. Ze schaamden zich als ze zagen hoe ze met haar nieuwe vriend te koop liep en ongegeneerd met Rick op de bank zat te zoenen waar zij bij waren.
Van de zomer ging het helemaal mis. Rick had opeens genoeg van mijn zus en maakte het uit, waardoor Sanne nu degene was die met een gebroken hart achterbleef. Ontelbare keren belde ze me huilend op. Radeloos dat haar grote liefde, zoals ze Rick noemde, nu voorgoed uit haar leven was verdwenen. Ik luisterde dan wel, maar dacht er het mijne van.
Mijn nichtjes vonden dat het hun moeders eigen schuld was dat ze nu alleen in haar appartement zat en waren niet van plan om nu wel om de week bij haar te komen wonen. Eerlijk gezegd kon ik ze daar geen ongelijk in geven.
De afgelopen weken merkte ik dat mijn zus vanwege de coronamaatregelen nogal vereenzaamde. Veel van haar vrienden van vroeger hadden haar laten vallen want ze vonden de manier waarop mijn zus doodleuk in haar nieuwe leven was gestapt onvergeeflijk en wilden niets meer met haar te maken hebben. Daarom voelde ik mij eigenlijk verplicht om Sanne met kerst bij mij thuis uit te nodigen.
Mijn man sputterde wel tegen want die was onderhand wel klaar met haar gemekker over haar verloren liefde. Ik vond dat ik het niet kon maken om haar alleen thuis te laten zitten, maar ik had beter moeten weten. Toen we op eerste kerstdag aan het dessert zaten keek Sanne de tafel rond en zei met tranen in haar ogen dat ze haar gezin zo miste.
Mijn man kon het niet laten om te zeggen dat het toch wel haar eigen schuld was dat ze in deze situatie was beland. Dat had hij natuurlijk beter voor zich kunnen houden want het mondde uit in een vervelende woordenwisseling. Onze kinderen verdwenen geruisloos naar hun kamers en die heb ik de hele avond niet meer teruggezien. Hoewel ik probeerde om de ruzie te sussen was de toon gezet. De dagen erna liep ik op eieren en probeerden mijn man en Sanne elkaar te ontlopen.
Ik baal er enorm van dat de feestdagen zo gelopen zijn en ben eerlijk gezegd opgelucht dat mijn zus weer naar haar eigen huis is gegaan. Ik houd onvoorwaardelijk van Sanne maar ik ben het wel met mijn man eens. Misschien moet ze eens in de spiegel kijken naar haar eigen aandeel in deze situatie. Want wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Toch?’
