De Italiaanse bruiloft
De zus van Selina gaat trouwen in het buitenland. Alleen de vlucht en het verblijf moeten Selina en de andere gasten zelf maar betalen.
‘Tja, denk ik dan, trouw dan gewoon in Nederland. En niet zo yupperig in Italië. Uitnodigen is betalen.’
‘Het is 7 uur ’s ochtends als ik een berichtje krijg van mijn zus. Ik open het en zie een foto van een mooie, fonkelende ring. ‘Ik heb ja gezegd!!’ Ik wis een laatste restje slaap uit mijn ogen en bel haar meteen op. Nog voor ik GEFELICITEERD!!! kan tetteren, vertelt ze over het romantische aanzoek. En… ze gaan trouwen in Italië.
Italië! Direct zie ik een lange witte tafel voor me op een groen grasveld. Op de achtergrond de glooiende heuvels van het Toscaanse landschap. Het volgende plaatje is onze hele familie bij elkaar, gezellig met de spelende kindjes in het gras. En natuurlijk zweef ik daar tussendoor in een schitterende jurk. Trouwen in Italië, dat is magisch…
Een paar weken later heb ik mijn zus aan de telefoon en vraag: ‘Hoe gaan jullie dat eigenlijk doen, waar laten jullie de gasten, vliegen we met het hele gezelschap?’ ‘Nee,’ antwoordt mijn zus beslist, ‘we hebben besloten dat iedereen zelf naar de bruiloft komt en een eigen verblijf regelt. Het huwelijkscadeau is dan dat je er bent.’ Ik val even stil. Begrijp ik dit nou goed? Laat je de mensen die jij uitnodigt zelf het hele gebeuren betalen?
Mijn zus merkt mijn aarzeling en zegt: ‘Een ticket kost 150 euro, dat ben je ook kwijt aan een huwelijkscadeau, toch?’ Ditmaal antwoord ik wel. Met lood in mijn schoenen, want ik voel me een gierig zeikwijf. Ik zeg: ‘Het hangt er een beetje van af wie er trouwt, maar 150 euro voor een cadeau geef ik zelden uit. En daarbij, dan hebben mensen toch nog geen hotel?’
Zie hier het grote verschil met mijn zus. Zij heeft al jarenlang een heel goede baan en leeft daar ook naar. Drie keer per week uit eten en zes keer per jaar op vakantie is eerder regel dan uitzondering. Ik kom rond, maar moet vanwege een echtscheiding zonder partneralimentatie op de centen letten. “Even” naar Italië vliegen omdat mijn zus daar wil trouwen, betekent een maand pindakaas eten.
Het zit me niet lekker. Na lang twijfelen zeg ik dat ook gewoon maar. We zijn immers familie. Ik vind niet dat omdat jij zo nodig wil trouwen in het buitenland, je je gasten op kosten kunt jagen. ‘We hebben het geld niet om het voor onze gasten te betalen.’ Tja, denk ik dan, trouw dan ook gewoon in Nederland. En niet zo yupperig in Italië. Uitnodigen is betalen. De sfeer tussen ons wordt een beetje grimmig. Mijn zus zegt: ‘Ja luister eens, je hóéft niet te komen.’
En daarmee is de kous af. Inmiddels nadert de trouwdatum en ik heb nog geen idee wat ik ga doen. Het zal wel pindakaas worden, want de trouwerij van je bloedeigen zus kun je toch niet missen? Maar lekker zit het me niet.’
