De terreur van de Whatsappgroep van kinderfeestjes
Vriendin E heeft jongere kinderen dan ik. Zij zit nog volop in de schoolpleinmoeders, het halen en brengen naar de hockeytraining en de kinderpartijtjes waar haar dochter voor wordt uitgenodigd.
Die heb ik natuurlijk ook gehad, maar dan gelukkig zonder de WhatsApp-groepschat op mijn telefoon. Stukken rustiger zonder al dat berichtenverkeer waar E inmiddels deelgenoot van is. Want de niet te stoppen berichtenstroom op haar mobieltje zeurt continu om aandacht, als een dreinende peuter die een spekkie wil.
Zitten wij gezellig aan de koffie, pingelt de telefoon van E. om de haverklap, variërend van de klassenapp (welk cadeau er voor juffendag moet komen, waarop dan achtentwintig ouders reageren) tot de hockeyapp (Marietje gaat rechtstreeks en hoeft dus niet opgehaald te worden, waarop dan veertien keer een antwoord komt). Gek wordt ze ervan.
Vanmiddag zit haar dochter op een kinderfeestje. En je raadt het al: in de HoeraJasmijnIsJarig-app verschijnt wel twaalf keer een foto van een versierde cupcake, verstuurd door de moeders van de bakkertjes die allemaal de creaties van hun dochters met elkaar willen delen. E heeft een gillend drukke baan en zit op haar vrije dag helemaal niet te wachten op dit drukke berichtenverkeer op haar telefoon.
Want wat in deze groepen begint als uitwisseling van praktische informatie, eindigt vaak in een theekransje dat heel ver van het onderwerp verwijderd is. Maar je kunt zo’n WhatsApp-groep ook niet stilletjes uit. Er verschijnt namelijk pontificaal in beeld: ‘(naam) heeft de groep verlaten’. Pek en veren dus, als je de groep uit wil. En dat laat E wel uit haar hoofd.
Ik doe inmiddels of mijn neus bloedt als ik geen zin heb in zo’n groepje. Er zit in de app ook een mogelijkheid om al die meldingen van berichtjes in zo’n groep te dempen. Voor acht uur, voor een week of zelfs een jaar. Ik zoek dus lekker zelf een momentje op de dag om de stroom aan berichtjes te lezen. Meestal mis ik niks. En als ik niet op tijd op een appje reageer, bellen ze me vanzelf wel. Net als vroeger….
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
