De beslissing van Meike
Meike heeft al jaren geen contact meer met haar moeder. Destijds een moeilijke beslissing maar ze heeft er vrede mee. Tot haar zusje van de week belde.
‘Ik staar naar buiten waar het heerlijk lenteweer is. Maar in plaats van het frisse jonge groen, zie ik het beeld van mijn moeders gezicht voor me. Een gezicht dat ik al jaren niet meer heb gezien. De laatste keer dat ik haar sprak werd ik voor de zoveelste keer door haar gekleineerd en ik vond dat ik inmiddels volwassen genoeg was om dat niet meer te pikken.
Talloze keren probeerde ik om met haar te praten. Om haar te vertellen dat ik daar zo verdrietig van werd. Maar ze keek me dan alleen maar aan met haar koude ogen. Ze vond dat ik me niet zo aan moest stellen. Ze had mij en m’n jongere zusje toch opgevoed, onze studie betaald? En dat was voor haar als alleenstaande moeder heel erg zwaar geweest. Of ik me dat soms niet realiseerde? Ik was in haar ogen ondankbaar.
Wat ze maar niet begreep, is dat ik nooit haar liefde heb gevoeld. Mijn zusje was haar lieveling, ik maakte alleen maar fouten. Mijn cijfers waren nooit hoog genoeg. Ik bloeide niet op tot een schoonheid, zoals mijn zusje, maar bleef het lelijke eendje. Gek genoeg ben ik nooit jaloers geweest op m’n zusje. Zij kon er tenslotte ook niets aan doen dat onze moeder zo’n duidelijke voorkeur voor een van haar dochters had.
Eindeloos vaak probeerde ik tegen beter weten in aan mijn moeders verwachtingen te voldoen, maar het was nooit goed genoeg. Toen ik mijn vijfentwintigste verjaardag vierde voelde ik heel sterk dat ik mijn leven eindelijk eens moest gaan leiden zoals ik dat wilde. Dat ik voor mezelf moest kiezen.
Ik sprak er eerst een paar keer met m’n zusje over, om mijn gedachten te ordenen. Maar ik kon niet anders dan toch naar onze moeder gaan om haar te vertellen dat ik graag afstand wilde nemen. Ik vond het belangrijk om haar dat uit te leggen, maar daar was ze totaal niet in geïnteresseerd. Ze gaf geen krimp.
Toen ik in de gang stond om mijn jas aan te trekken keek ik nog één keer lang naar haar liefdeloze ogen. Bijna opgelucht trok ik de deur van haar huis achter me dicht en ik heb haar daarna nooit meer gezien.
Hoewel ik begrijp dat deze situatie voor mijn zusje ook al jaren heel lastig is, heb ik er vrede mee. Mijn moeder kent mijn huidige leven niet. Het gaat goed met me. Ik ben gelukkig met mijn vriend en onze kinderen. Mijn vriend weet waarom ik tot mijn beslissing kwam en heeft er begrip voor. Via mijn zusje weet onze moeder ongetwijfeld van het bestaan van mijn gezin, maar ze heeft ze nog nooit gezien. Dat is vreemd, maar voor mij is het goed zo.
Tot ik gisteren een telefoontje van m’n zusje kreeg dat alles op scherp heeft gezet. Onze moeder is ernstig ziek. De doctoren kunnen niets meer voor haar doen, ze is uitbehandeld. Inmiddels ligt ze in een hospice waar ze goed verzorgd wordt. Mijn zusje houdt mij al gedurende het hele ziekteproces van onze moeder op de hoogte van haar situatie. Maar gisteren vroeg ze me of ik erover na wilde denken om afscheid van onze moeder te komen nemen. Die vraag kwam als donderslag bij heldere hemel en bracht me helemaal van mijn stuk.
Mijn moeder is een vreemde voor me. Dat was ze vroeger en dat is ze altijd gebleven. Hoewel mijn gevoel zegt dat ik naar haar toe moet, weet mijn verstand eigenlijk al dat dat uit zal draaien op een grote teleurstelling. Maar veel tijd om deze beslissing voor me uit te schuiven heb ik niet meer. Niemand kan me hierbij helpen en dat vind ik eigenlijk nog wel het moeilijkste. Waar doe ik goed aan?’
Meike haar naam is gefingeerd, echte naam bekend bij de redactie.
