Franska.nl

‘Ik leerde Frank in Amerika kennen toen ik daar een jaar op een high school zat. Het was liefde op het eerste gezicht en ik besloot bij hem te blijven. We trouwden jong en jarenlang probeerden we een kind te krijgen. Zwangerschapstest na zwangerschapstest liet mij niet zien wat ik zo dolgraag wilde. Ik werd steeds nerveuzer om hem te vertellen dat hetgeen wat we zo graag wilden weer niet waar geworden was. Weer geen twee blauwe streepjes. Weer een maand afwachten. De spanning kwam tussen ons te staan. We waren snel geïrriteerd, schreeuwden er op los. Maar dan belandden we tien minuten later toch weer in bed om het weer een keer te proberen.’

‘Het creëerde dus behoorlijk veel spanning tussen ons, en dat was geen spannende of sexy spanning. Nee, het soort spanning die relaties kapotmaakt. Er konden dagen voorbijgaan zonder dat we ook maar één woord tegen elkaar zeiden. Maar ‘s avonds als we in bed lagen wisten we wat ons te doen stond: we moesten seks hebben. Maar er zat geen passie meer in. Het was een opgave geworden. We stonden allebei op de automatische piloot.’

‘Toen ik na twee lange jaren nog steeds niet zwanger was geworden besloten we om wat onderzoeken te laten doen om te kijken of alles wel goed werkte bij ons. En daar kwam uit dat het inderdaad lastiger voor mij zou zijn om een kind te krijgen. Het was niet onmogelijk, maar de kans was minuscuul. Gelukkig was alles bij Frank wel in orde. Als dat niet zo was geweest was het voor ons einde oefening geweest.’

‘Ik voelde me zo schuldig. Was het mijn schuld dat hij zijn wens om vader te worden niet kon waarmaken? We hebben er lange discussies over gehad. Gesprekken tot diep in de nacht. En we besloten dat we onze relatie voorop moesten zetten. Dat het sowieso geen zin had om een kind te krijgen als we zelf niet meer gelukkig waren in onze relatie. En zo gezegd, zo gedaan. Ik begon mijn best weer te doen. We gingen op romantische dates. Uit eten in plaats van altijd thuis in sportbroeken eten. Ik kocht nieuwe setjes lingerie. Deed make-up op en jurkjes boven de lingerie. Langzamerhand begon die nare spanning zich om te keren in warme vlinders die door mijn buik fladderden als ik hem zag. Ik werd weer verliefd. En hij ook op mij. Het voelde fantastisch. Ik had mijn man weer terug.’

‘Na een paar maanden van onze relatie heropbouwen gebeurde het. Ik was al een paar dagen over tijd. ’s Ochtends werd ik misselijk wakker en hing ik met mijn hoofd in de toiletpot. Ik sprintte meteen naar de winkel om een zwangerschapstest te halen. En daar stond ik dan. De hele wereld om me heen stond stil. Ik wreef zachtjes met mijn vingers over de verpakking van de test. Zou ik dan toch? Eenmaal thuis deed ik de test. Ik voelde mijn hart bonken, het zweet brak me uit en ik wist het voordat ik naar de test keek al zeker: ik was zwanger.’

‘Frank sprong een gat in de lucht. Ik heb hem nog nooit zo gelukkig en tegelijkertijd geëmotioneerd gezien. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Knuffelde me alleen maar terwijl de tranen over onze wangen stroomden. We kregen eindelijk alles waar we van gedroomd hadden. En wat waren we gelukkig samen.’

‘Maar ons geluk duurde niet lang. Julian werd geboren, een prachtig gezonde, lieve jongen. Zijn ogen maakten alles wat slecht was in de wereld weer goed. Ik wist het meteen de eerste seconden dat ik naar hem keek: ik ga altijd van je houden en ik zal je altijd beschermen. Ik wist op dat moment natuurlijk niet dat ik dat zo letterlijk zou moeten nemen.’

‘Hij was drie jaar en twee maanden toen we erachter kwamen. Julian was ziek. Ik zal je niet vervelen met alle medische termen. Ik kan ze zelf niet meer aanhoren. Twee jaar later was Julian nog steeds niet beter. Het grootste deel van zijn leven bracht hij in het ziekenhuis door. Draadjes, slangetjes, beademingsapparatuur. Ik leefde elke dag in de angst dat het de laatste keer was dat ik hem in mijn armen kon houden.

En hij had het heus ook allang door. Hij hield zich sterk, maar ik was op een avond zijn kamer binnen gekomen terwijl hij aan het huilen was. Dat hij zo bang was. Niet wilde sterven. De rillingen en tranen komen steeds weer terug als ik erover nadenk wat hij me vertelde die avond. Je wilt je kind nooit in zo’n staat zien. Het doet iets met je wat je nooit meer kwijtraakt.’

‘Het was november en Julians gezondheid ging steeds meer achteruit. De dokter vertelde ons dat Julian een operatie nodig had. Een operatie die ons failliet zou maken, want de Amerikaanse ziektekostenverzekering vergoedde de ingreep niet.

Alsof we dat nog niet waren na alle behandelingen die Julian gehad had door de jaren heen. Deze operatie konden we niet betalen.

Maar na deze operatie zou Julian weer naar huis mogen. Hij zou met de feestdagen thuis kunnen zijn. Op kerstochtend in zijn eigen bed wakker worden, naar beneden rennen en cadeautjes onder de kerstboom zien. Zoals je ziet in de films. Dat wilden we gewoon. Zo graag. Maar dat kon dus niet. We bereidden Julian erop voor dat hij weer de kerstdagen in het ziekenhuis zou doorbrengen. Hij keek niet eens meer verrast. Hij wist zelf ook dat er een grote kans was dat hij het eind van het jaar niet eens zou halen.’

‘Frank en ik kwamen op een regenachtige avond thuis. We waren allebei terneergeslagen. Keken elkaar aan, de liefde die tussen ons was opgebloeid al die jaren terug was er nog steeds. Ik denk ook echt dat we die maanden nodig hadden om door deze zware jaren heen te komen. Zonder zijn schouders om op te leunen had ik dit nooit kunnen overleven. We steunden elkaar als geen ander. Hij was de liefde van mijn leven en samen konden we alles wat op onze weg kwam overleven.’

‘Als gewoon op dit soort avonden, na een lange dag in het ziekenhuis, liep ik naar de keuken, pakte twee wijnglazen en schonk ons allebei een groot glas dieprode wijn in. Ik zuchtte en liet mijn schouders ontspannen. Rolde mijn nek naar achter en liep naar Frank die nog steeds in de deuropening stond. Hij had de post geopend en stond verstijfd naar een brief te kijken. Zijn ogen waren groot. Hij leek niet eens meer te ademen. Ik vroeg wat er aan de hand was? Geen reactie. ‘Wat is er Frank?’ Weer niks. Ik liep naar hem toe, zette een wijnglas op de tafel naast ons, en pakte de brief uit zijn hand. ‘Wat is er?!’ schreeuwde ik bijna met lichte paniek in mijn stem. Ik las de brief. Liet mijn ogen snel over het blad glijden. Mijn wijnglas viel uit mijn hand. Ik hoorde het glas kapotslaan, de wijn spatte omhoog op mijn donkere spijkerbroek. Mijn hart stond even stil. Mijn ogen bleven gefixeerd op het bedrag onderaan de pagina.’

‘Ik kijk erop terug als de mooiste maanden van mijn leven. De anonieme donatie van driehonderdvijftigduizend dollar die we op die regenachtige avond in november kregen had ervoor gezorgd dat Julian geopereerd kon worden. Hij kon naar huis voor de feestdagen. Hij had dagenlang in pyjama bij de kerstboom gespeeld met zijn nieuwe speelgoed. Hij had samen met ons wandelingen gemaakt. De hele familie was op bezoek geweest. Ik had Julian nog nooit zo hard zien lachen. Het leek wel alsof al die moeilijke jaren als sneeuw voor de zon verdwenen waren. Frank en ik waren gelukkiger dan ooit. Al onze zorgen leken voorgoed verdwenen.’

‘Het duurde niet lang. Drie maanden. Drie maanden die ik nooit meer zal vergeten. Julian is niet meer bij ons. Hij verliet ons na die fijne maanden thuis. Het licht in zijn ogen is vreedzaam gedoofd terwijl hij in zijn eigen bed lag. Ik had geen betere laatste maanden voor hem kunnen bedenken.’

‘Ik weet nog steeds niet van wie de donatie gekomen is. Frank en ik hebben een poosje gezocht en geprobeerd erachter te komen. Maar toen we ons na Julians overlijden realiseerden dat het een obsessie geworden was, hebben we het opgegeven. Wie het ook is geweest, we zijn hem of haar voor altijd dankbaar. Ze hebben ons het mooiste cadeau ooit gegeven: een gelukkig eind van Julians leven. En dat betekent de wereld voor ons.’