deel 153
Charlotte & Tom
Charlotte en Tom zijn allebei nog niet zo lang gescheiden en via internet op zoek naar een nieuwe liefde…
Van: Charlotte
Aan: Tom
Onderwerp: Wacht even…
Dit begrijp ik toch, hoop ik, niet goed? Paula wil ‘vrienden’ met je zijn en that’s it? Na twee weken hartstochtelijk mailen wordt de grond plotseling te heet onder haar voeten? Het rotspook! Heeft wat mij betreft ook maar weinig met jouw beoordelingsvermogen en alles met haar vrouwelijke listigheid te maken. Zit zich daar in Maastricht te vervelen, komt op een feestje een veel te aardige man tegen, begint te klagen over haar koude relatie, blabla, lekker veilig, want hij is ver weg, even wat spanning, iemand het hoofd op hol brengen, stomme muts, trut!
Michiel en Esther zijn een jaar geleden apart gaan wonen en in mijn ogen nog steeds heel onduidelijk in hun gevoelens naar elkaar. Allebei ‘oesters’, die elkaar niet meer konden bereiken. We zijn drie jaar geleden met z’n vieren bevriend geraakt, Paul en ik al zichtbaar op de helling met ons huwelijk, zij nog doend alsof er niets aan de hand was. Achteraf gezien vonden we elkaar waarschijnlijk omdat we allemaal met hetzelfde worstelden. Heel veel met elkaar meegemaakt, ook heel leuke dingen, zoals die zeiltocht naar Rotterdam. Toen ik de handdoek in de ring wierp met Paul heb ik zelfs een week bij ze gelogeerd, ondanks mijn gevoelens voor Michiel (stonden we ‘s ochtends samen onze tanden te poetsen, inderdaad weer zo’n situatie die een normaal iemand nooit zou opzoeken…). Voor er sprake van was dat ze uit elkaar gingen, hebben we ze zelfs gevraagd om voogd van Hendrikje te worden, want ook tussen die kabouter en die twee was het liefde op het eerste gezicht.
Nu de mist opgetrokken is, zie ik dat Michiel en ik werkelijk voor geen meter bij elkaar passen
Esther is op de hoogte van ‘Michiel en mij’, maar ze weet óók dat ik aan het hele gedoe buitengewoon weinig plezier beleefd heb. Inmiddels weet ik dat er veel meer aan de hand was bij mij, het was projectie, ik moest mijn warrige gevoelens op iemand richten. Nu de mist opgetrokken is, zie ik dat Michiel en ik werkelijk voor geen meter bij elkaar passen, hij gereserveerd, gesloten, moeilijk communicerend, ik emotioneel, open, heftig, maar misschien lag daarin ook wel de aantrekkingskracht. Er zijn in mijn ogen wel rare dingen gebeurd, maar die waren nooit helemaal te duiden. Het gekste was wel een keer op zaterdagochtend om acht uur, toen ik voor ’t eerst bij Willem in bed lag, daar lag ik onder meer omdat ik Michiel erg graag wilde vergeten, en wie belde er vanaf Schiphol op dat godvergeten tijdstip om te vragen wat ik aan het doen was? Alsof ie het voelde…
Van de zomer hadden we vrij veel contact, bellen, mailen, sms’en, maar dat voelde gewoon niet goed, want ik wilde Esther gewoon recht in de ogen kunnen blijven kijken en geen geheimen voor haar hebben. Ik heb Michiel er toen mee geconfronteerd en vanaf dat moment was er rust en drie weken later kwam ik Joost tegen. Wel sinterklaasavond met elkaar doorgebracht, Esther en Michiel wilden die avond toevallig allebei graag bij mij en Hendrikje zijn, vond ik heel bijzonder en zeer dierbaar, zaten we daar spelletjes te spelen, na alles waar we allemaal van op de hoogte waren toch nog steeds vrienden. En derde kerstdag heb ik hier met Michiel gekookt voor vrienden, samen met Hendrikje ’s ochtends vroeg naar de markt, ze gaf ons allebei een hand… prachtige dag en avond, heel ontspannen en veel gelachen. Toen voelde ik dat het goed was, dat ik er vrede mee kon hebben, dat de storm was gaan liggen.
Tja, de normalen onder ons… Het enige wat ík nog moet leren is omgaan met dynamiek in mijn leven zonder mezelf keer op keer te beschadigen. Omdat het telefoontje van Michiel me aan het denken zette, was het ook wel een beetje eye opener. Als ik kijk naar de mannen met wie ik de afgelopen weken ge-date heb, dan besef ik dat het helemaal niets was, mijn types absoluut niet, ze vallen in de categorie bankbediende. Ik drijf af als ik hier mee doorga. Noem het arrogant, het is niet anders. Natuurlijk zal ik altijd een zwak plekje voor Michiel houden, maar het is goed zo. Blijft het feit dat ik hem buitengewoon aantrekkelijk vind en hem graag eens uit zijn aangemeten harnas zou willen bevrijden, maar die gedachte bewaar ik zorgvuldig in mijn archief ‘niet uit te voeren zaken’. Voor zover mijn relaas, veel te lang verhaal.
Sterkte met de Maastrichtse desillusie.
XC
Lees hier de vorige aflevering
