Onze columnist opereert undercover en ontfutselt mannen de échte waarheid over het daten. Deze week ging opa Harry op date met… ja… met niemand eigenlijk.

 

‘Mijn vrouw is overleden en nu vind ik, na een lange periode van eenzaamheid, dat het tijd wordt om te gaan daten.
 
Maar ja, wat wil ik dan? Een oud lijf, net als het mijne? Of neem ik het ervan en kies ik nu een lekker jong ding? Valt er eigenlijk iets te kiezen voor een man van mijn leeftijd? Of zal ik nu gaan voor een man?
 
Ja! Ik zoek een man en jaag daarmee mijn kinderen over de kling. Leuk!
 
Ik heb namelijk heel lang gezorgd voor mijn zieke vrouw, maar heb daarbij nul komma nul steun van onze kinderen gekregen. Háár kinderen dus ook! Ik heb meegeleden, me aangepast, me sterk gehouden en me laten vernederen. Ik heb alleen geslapen, alleen gehuild, alleen gesjouwd, geduwd, getrokken, álles. Want onze kinderen hadden het te druk. Te druk voor hun moeder die altijd dag en nacht voor ze klaar had gestaan. Terwijl we verdorie drie kinderen en drie schoonkinderen hebben. Ze hadden het dus best kunnen regelen! En nu het is afgelopen haat ik dus niet alleen kanker, maar ook een beetje mijn kinderen. Want verdikkeme, wat hebben ze ons laten modderen.
 
Mijn vrouw heeft daardoor eigenlijk veel te lang geleden. De kinderen keurden euthanasie af, en mijn vrouw heeft ze wat tijd willen geven om een beetje te wennen aan het idee. Maar toen het niet meer ging, waren we al te laat. Toen konden we het niet meer regelen en mocht de dood bepalen in plaats van mijn vrouw. Het was aan ons alleen nog om ervoor te zorgen dat ze niet te veel zou lijden en verder was het wachten, wachten en wachten.
 
En omdat mijn vrouw veertig jaar lang héél goed voor mij en de kinderen had gezorgd, vond ik het niet meer dan normaal dat we nu dan samen zouden wachten, en samen zouden zorgen. Maar daar dachten mijn kinderen dus heel anders over. Zij hebben het namelijk druk met belangrijk zijn en geld verdienen. En bovendien zit zorg sowieso niet in hun “pakket”. Ze huren thuis ook overal iemand voor in. Om de honden uit te laten, schoon te maken, te wassen, te strijken, de boekhouding te doen, en ook om op de kinderen te passen. Zelfs de boodschappen worden thuisbezorgd. En mijn vrouw en ik konden dus nergens meer tussen worden “gepropt”.
 
Bizar gewoon.
 
Is dat nou leven?, denk ik weleens. Overal protocollen voor bedenken en zelf helemaal niets meer doen? Zelfs de nannies werken aan de hand van protocollen bij mijn nageslacht. De gebruiksaanwijzing van kind A ligt op een andere plek dan die van kind B, en daar begrijp ik dus helemaal niets van. Ze kennen die verhalen van mijn generatie toch ook wel? Van vaders die achteraf zeggen dat ze te weinig tijd voor hun kinderen hebben gehad en daar nu vreselijk spijt van hebben? Waarom leren zij daar nou niet van? Dit gaat bij de generatie ná ons niet gebeuren, dachten wij nog. Nou écht wel! Het enige verschil is dat straks niet alleen de vaders nog spijt hebben, maar de moeders nu ook. Dom hoor.
 
En och, och, als ze straks zelf zorg nodig hebben van de generatie die na hen komt! Misschien kunnen de nannies van mijn kleinkinderen ze daarvoor nog iets van naastenliefde en medemenselijkheid bijbrengen. Ik hoop het maar.
 
Dat brengt mij trouwens wel meteen op een leuk idee!
 
Zal ik gaan daten met de nanny van mijn dochter? Haha. Die is namelijk erg leuk.
 
Ja!!! En dan maak ik haar zwanger en dan neem ik haar meteen in huis. Maar we gaan dan natuurlijk niet meer op de kleinkinderen passen, hè! Want daar hebben we dan geen tijd meer voor. Hahaha. Ooow, ik zie de gezichten van mijn kinderen al voor me!
 
Maar ja…
 
Ik vrees dat die leuke, lieve nanny daar niet op zit te wachten. Dus ik ga maar gewoon weer een ommetje maken. Even bloemen halen en langs het graf van mijn vrouw. En misschien breng ik voor de aardigheid ook wel een bloemetje langs bij de nanny.
 
Maar daar laat ik het bij hoor! Ik denk zelfs dat ik maar helemaal niet ga daten.

 

 

Harry’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Zijn echte naam is bekend bij de redactie.