Onze columnist opereert undercover en ontfutselt mannen de échte waarheid over het daten. Deze week vertelt Sjoerd over zijn dilemma’s tijdens het eten. En wat daar dus van kwam.
Moet je zoiets nou wél of niet zeggen? Ik zat daar zo mee te dubben tijdens ons eerste etentje, dat ik blijkbaar heel erg ongeïnteresseerd ben overgekomen.
Tenminste, dat was het verwijt dat ik achteraf kreeg.
En dat was echt niet mijn bedoeling hoor! Integendeel zelfs! Ik vond haar namelijk heel erg leuk. Zo leuk dat ik dus niet wist wat ik moest doen toen ik het ontdekte.
Zoiets kan namelijk twee kanten op gaan, hè. Ófwel ze vindt het prettig dat ik het meld, en gaat er iets aan doen voordat anderen het ook zien. Ófwel ze wordt er vreselijk onzeker van, en denkt dat ik haar zit uit te lachen. Eigenlijk kon het zelfs drie kanten op, bedenk ik nu. Want ze had ook nog kunnen denken: Ja? En…? Dat het haar dus helemaal niet boeide, omdat zoiets wel vaker voorkomt bij mensen. En zó erg was het nou ook weer niet, dus ik dacht: ik kan ook gewoon niets zeggen.
Maar wat nou als ze dadelijk naar toilet gaat, en dan in de spiegel kijkt? Daar zat ik dus vreselijk mee te worstelen, terwijl ik ondertussen netjes mijn spareribs naar binnen probeerde te werken. Ja, je bent zelf toch altijd een beetje bezig met hoe je overkomt op zo’n eerste date. En ik kwam er dus ook niet uit of ik nou wél of niet moest vertellen dat er iets tussen haar tanden zat.
Kijk, mij stoorde het niet. Alleen was ik heel druk bezig met inschatten hoe zíj dat zou kunnen vinden. Of ze het erg zou vinden, en het daarom graag zou willen weten (zodat ze er iets aan kon doen). Of dat ze mij misschien wel een bemoeial zou vinden, en dan niet meer met me op herhaling zou willen. Allemaal zaken die in razend tempo door mijn hoofd bleven spoken. En ik was daar zó mee bezig dat het blijkbaar net leek alsof ik alleen maar met mezelf bezig was. Dom, hè?
Bezig zijn met goed overkomen op iemand die je heel graag het gevoel wil geven dat ze goed overkomt. Ingewikkeld hoor, zo’n eerste date.
En daarom had ik dus ook niet gemerkt dat ik het tafelkleed tussen mijn broekrits had gestopt toen ik checkte of mijn gulp eigenlijk wel goed dicht zat.
Nou ja… en dan hoef ik jou niet uit te leggen wat er gebeurde toen ik opstond om mijn handen te gaan wassen. Over goed overkomen gesproken.
