Dat zwarte gat zal Wieke een worst wezen
Wat moet ik met een foto van een zwart gat? Verschillende landen hebben meebetaald aan dit miljardenproject. Voordat we dit plaatje konden bekijken, is er veel ruzie en politiek gekonkel geweest.
Natuurkundigen en andere onderlegde knapperds zijn vast bijna klaargekomen op deze foto, maar wat hebben wij, simpele stervelingen, aan een zwart gat dat niemand ooit zal bezoeken? Het is zo krankzinnig ver, dat je je er niets bij kunt voorstellen.
Wie weet worden wij al heel lang in de gaten gehouden door beschavingen die triljoenen lichtjaren verder zijn met technische zaken dan wij en die liggen nu helemaal in een deuk: ‘Woehahaha, moet je kijken wat dat klootjesvolk op dat blauwe bolletje nu weer uitgevonden denkt te hebben: een zwart gat! Rollebollend van de pret en moeiteloos zwevend van de ene ster naar de andere, hikken ze dat er nog veel meer zwarte gaten zijn. ‘Honderd miljoen zelfs,’ gieren ze, ‘alleen al in dat miezerige Melkwegstelsel dat je vanaf de planeet Aarde kunt zien.
Als je eenmaal zo’n zwart gat hebt gezien, heb je ze toch allemaal gezien? Woehahaha. Misschien moeten we maar eens een meteorietje die kant uitgooien, dat zal ze leren, daar op dat blauwe bolletje. Over wat haalbaar is en waar je je tijd en geld niet aan zou moeten (willen) besteden.’ En dan buitelen die buitenaardse beschavingen weer jolig verder door een ander, nog onbekend heelal, terwijl ze roepen dat die minkukels op de planeet Aarde binnenkort toch niet meer bestaan. Over vier miljard jaar houdt hun zon er namelijk mee op, dus waar hébben die sneue, vergankelijke wezens het over?
Het is ook nog eens een foto van iets dat 55 miljoen jaar geleden bestond. Wellicht is dat gat er allang niet meer. ‘Maar,’ zo schrijft columnist Bert Wagendorp in de Volkskrant, ‘gelukkig hebben we dan die foto tenminste nog.’
Deze foto maken, lees ik, was een huzarenstukje. Vergelijkbaar met het fotograferen van een appel op de maan. Ik zal het vast te simpel zien, maar mij lijkt het net iets gemakkelijker en goedkoper om een foto van een appel in je eigen fruitschaal te maken. Ik ben best nieuwsgierig naar het ontstaan van het heelal, en naar eventueel leven op andere planeten. Maar verder hoeft het wat mij betreft niet te gaan. Een reis naar Mars lijkt me geweldig, alleen als ik de garantie heb dat ik ook weer terug kan. En ik zou ook graag willen dat we in eenvoudige taal kregen uitgelegd waarom een project als dit, met die foto van een zwart gat, iets is waarmee wij als mensheid een enorme sprong voorwaarts maken. Met Mieke Telkamp zing ik: ‘waahaarheen, leiheidt de weg… die wij moeten gaan?’
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
