Dat viel mee vorige week
Ik dacht dat er heel veel mensen over zouden vallen dat ik een paar keer flink aan de alcohol was geweest in m’n twenties. Niet dus.
Nou, dan durf ik er nog wel eentje op te biechten. Dateert ook uit m’n begin twintiger jaren.
Hartstikke verjaard, maar nooit vergeten
Omdat we tijdens onze eerste Italië-vakantie een verrukkelijke trattoria hadden ontdekt, wilden we het jaar erna weer naar dat dorp. Alle hotels zaten vol, dus werd het een dorp twee kilometer verderop. We vonden een hotel dat werkelijk alles had wat je je bij vergane glorie voorstelt: kamers van zo’n vier meter hoog met gestucte plafonds vol engeltjes en bloemen, enorme kroonluchters, loeigrote badkamers, prachtige travertinvloeren, van buiten lichtroze met zachtblauwe louvre-luiken en een Kewgardens-achtige serre die als ontbijtzaal diende. ‘GRAND HOTEL e EUROPA’. Een droom. En nog lekker goedkoop ook. Buiten vier oudere gasten en wij was er niemand.
De eigenaar van onze favoriete trattoria gaf ons na het eten altijd een bevroren glaasje met vodka limon. En toen we terugkwamen wel twee. We hadden ook al wat wijn bij het eten gedronken, dus toen we weer naar het hotel wilden, vond ik het verstandiger dat ik zou rijden. Geen idee waarom. De uitgestorven hotelreceptie was meteen ook een soort bar, waar een meneer ‘s avonds een glaasje (of twee) voor de gasten inschonk.
Plotseling liep de receptie vol met een stuk of dertig Mexicaanse jongens en mannen, die ook een drankje namen. En nog eentje. Bleek het de Mexicaanse taekwondo-ploeg te zijn, die aan een internationaal toernooi meedeed. Toen de trainers naar bed waren en de nachtwacht besloot dat er niet meer geschonken werd, werden wij uitgenodigd voor een afzakkertje op de kamer van de jongens, want zij hadden nog wel iets. Dat bleek mezcal te zijn, je weet wel, dat spul waar onder in de fles een larf ligt. Hun mezcal zat in een leren zak, waarin ze knepen om het zo in je mond te spuiten.
Zo’n hoge, hol klinkende kamer vol Mexicaantjes veroorzaakt best herrie, zeker na wat drank. Op een gegeven moment ontstond er paniek, want de trainer kwam eraan en ze mochten niet met een vrouw op de kamer zijn, dus werd ik met een zwik Mexicaantjes in de badkamer weggewerkt, deur op slot en m’n man bleef achter met de rest.
Hum, ineens begon ik het een beetje ‘eng’ te vinden
Met zoveel jongens en dan ook nog taekwondoërs, die het wel grappig leken te vinden, opgesloten in een badkamer… Er zat niets anders op dan een serieus gesprek te beginnen. ‘De wereldvrede’ was het eerste dat in me opkwam. Het gegiechel was snel afgelopen, ze vonden er blijkbaar niks meer aan, dus ging de badkamer open, want de kust was ‘weer veilig’. Mijn man had trouwens geen trainer gezien.
Eigenlijk hadden we intussen wel genoeg gedronken, dus hoogste tijd om onze kamer maar eens op te zoeken. Nou… je slaapt lekker op mezcal, dat kan ik niet ontkennen. Enig nadeel was dat we allebei zelfs de avond erna nog stééds dronken waren. Met andere woorden: ik dronk al nooit meer Berenburg en hierna dus ook al helemaal geen mezcal meer. Wat een gemeen spul is dat zeg. Al moeten we nog altijd heel erg lachen als we het over die rare avond in dat prachtige hotel hebben.
Heerlijk toch, herinneringen…
Voor ik het vergeet, ik had beloofd je eraan te herinneren: vanavond begint de nieuwe serie van Janny, ‘De Smaak van Nederland’. Elke maandag om 22.00 uur op 24Kitchen. Voorproefje?
Ik wens je een mooie week. Blijf voorzichtig, blijf gezond.
Liefs,
Franska
Door: Franska
