Dat klinkt toch vreselijk?
Er zijn zo van die dingen die je niet zo geweldig van jezelf vindt. Eigenlijk ronduit vreselijk…
Ik typ natuurlijk de hele dag. Daarom heb ik vaak als ik mijn computer uit heb gezet écht geen zin meer om ellenlange appjes te gaan versturen. Dus doe ik het sinds kort anders: ik spreek voice-appjes in.
En daar ben ik dus belachelijk goed in
Sommige mensen voelen zich opgelaten als ze in het luchtledige zitten te kletsen. Nou, ikke niet hoor! Ik babbel echt met het grootste gemak 6-10 minuten vol. Vaak is het lekker chaotisch en af en toe zelfs wat gênant, maar ik heb er lol in.
Gênant? hoor ik je nu denken, do tell! Nou, ik heb een aantal weken gehad, vraag me niet waarom, dat ik als ik in de lach schoot bij het inademen een knorretje eruit flapte. Als je gewoon tegenover iemand zit is dat al een beetje rode wangen kwekend, maar in zo’n voice-app is het ineens opgeslagen.
Alleen tja, na 6 minuten kletsen iets wissen vanwege 1 knorretje?
Daar ben ik dan weer te lui voor. Het is in elk geval altijd een dolle boel, die voice-appjes van mij. Andersom vind ik ze ook superleuk om naar te luisteren. Vrienden komen ineens veel dichterbij dan in een getypt appje.
En ik heb ook twee vrienden die een prachtige stem hebben. Een mix van Candle light en Morgan Freeman. Zodra ik zo’n voice-appje luister ben ik instant zen. Maar nu het meest bizarre, iets wat ik niet kan geloven en waar ik ook geen donder van snap: ik krijg de laatste tijd vaak te horen dat ík een mooie stem heb.
Doe normaal, denk ik dan
En ik moet zo hard lachen dat er spontaan weer een knorretje ontsnapte. Ik heb helemaal niets met mijn stemgeluid. Als tiener had ik een periode dat dingen opnemen met een cassetterecorder helemaal hip was. Dan nam ik bijvoorbeeld mijn eigen zang op of een verhaal dat ik vertelde.
Niet om aan te horen. Dus deed ik er gauw maar weer een leuk top-40-hitje overheen. Naast dat ik een vrij lage stem heb, en dus niet zo zoet en zacht vrouwelijk, stotter ik ook nog eens. En dat valt lang niet iedereen op, maar dat komt omdat ik in de loop der jaren een speciale zinscadans heb ontwikkeld waardoor ik mogelijkheden tot gestotter vrolijk omzeil.
Of ik geen luisterboek kon inspreken
Vroeg een vriend me laatst. Ik grapte nog dat het boek dan wel spontaan langer zou worden. Maar hij was serieus. Ik kan je verzekeren: dat ga ik niet doen. Inmiddels schaam ik me echt niet meer hoor, voor mijn gehaper. Dat hoort bij wie ik ben. Maar vrijwillig luisteren naar mijn eigen stemgeluid? No way.
Even benieuwd. Heb jij dat ook? Dat je je eigen stemgeluid vreselijk vindt?
