Dat je leven zomaar zo’n wending kan nemen
De ex van Marloes begint doodleuk aan een nieuw leven en laat haar en hun kinderen achter in een financiële puinhoop.
‘Ruim vijf jaar geleden vertelde mijn man na 23 jaar huwelijk dat hij wilde scheiden. We hadden twee zoons van twintig en achttien. Het nieuws sloeg bij mij in als een bom. Ondanks het feit dat hij diverse relaties had gehad tijdens ons huwelijk, was ik idolaat van die man en wilde ik hem, hoe gek het ook klinkt, niet kwijt. Bij mijn man draaide altijd alles om geld. Hij had een goedbetaalde baan en spendeerde zijn loon aan dure kleding, horloges, luchtjes enz. Ik gaf zelf niets om dit alles en kocht voor mijzelf en de kinderen goedkope kleding. Ik zei wel eens gekscherend: “Het is niet te hopen dat er oorlog komt, want dan gaat alles naar jou in plaats van naar de kinderen en mij.” Hij lachte erom.
Een maand na het bericht over de scheiding kwam de aap uit de mouw: hij had een tien jaar jongere vrouw ontmoet en wilde verder met haar. En hij had haast; binnen twee dagen zat de makelaar bij ons aan tafel en een paar dagen later stond er een te-koop-bord in de voortuin. Ik onderging dit alles met afgrijzen. Wist niet wat me overkwam en zag mijn toekomst in duigen vallen. Mijn bijna ex-man zei telkens: “Tja, het is zoals het is.” Binnen een paar maanden waren we via mediation gescheiden. Alles ging grotendeels zoals hij het wilde en ik volgde als een mak lam. Gelukkig waren de jongens al volwassen zodat er geen ouderschapsplan meer hoefde te worden gemaakt. Wel heb ik erop gestaan dat in het convenant werd opgenomen dat mijn man gedurende de studie van onze jongste zoon de alimentatie zou doorbetalen tot zijn 23e verjaardag en ik kreeg zelf ook een bedrag aan partneralimentatie.
Ons huis was binnen twee weken verkocht en een aantal maanden later stond ik op straat met mijn twee zoons. Ik had inmiddels een nieuw huisje gekocht, maar dat sloot qua tijdsbestek niet aan op de verkoop van ons oude huis, waardoor mijn zoons en ik gedurende zes weken geen dak boven ons hoofd hadden. Mijn ex had een huis gehuurd en gelukkig konden onze zoons zes weken bij hem intrekken en vond ik tijdelijk onderdak bij mijn gepensioneerde ouders. Na deze periode kreeg ik de sleutel van mijn nieuwe huisje. Wat was ik blij dat ik het zo getroffen had met dit huis in de wijk waarin we vele jaren als gezin hadden gewoond, en waar ook mijn vriendinnen woonden. Ik kon een nieuwe start maken, ook al vond ik dat enorm moeilijk. Mijn zoons zouden weer bij mij intrekken. De jongste kwam gelijk de eerste dag weer bij mij wonen, maar mijn oudste had geen zin om wéér te verhuizen dus koos hij ervoor om bij mijn ex-man te blijven. Dat deed me enorm veel verdriet, maar het was zijn keuze.
Binnen een jaar had mijn ex-man een manier gevonden om onder de partneralimentatie uit te komen. En daarna begon hij te korten op de jongvolwassenalimentatie van onze jongste zoon. Hij vond dat hij zich niet hoefde te houden aan het bedrag dat was afgesproken in het convenant. Mijn zoon heeft uiteindelijk besloten om er werk van te maken en schakelde een deurwaarder in om het inmiddels achterstallige bedrag van zijn vader te vorderen. Mijn ex-man was woest en belde mijn zoon schreeuwend op: “Jij bent mijn zoon niet meer, ik hoef je nooit meer te zien!” Vader en zoon correspondeerden daarna alleen nog via advocaten met elkaar. Mijn ex-man ontkwam er niet aan om alsnog te gaan betalen, maar contact tussen hem en mijn jongste zoon was er niet meer.
Mijn oudste zoon, waarbij een vorm van autisme is geconstateerd, woonde nog steeds bij zijn vader en zijn (inmiddels) nieuwe vrouw. Mijn ex-man en zijn vrouw kochten een nieuw vrijstaand huis, waarbij een studio voor mijn zoon werd ingericht waar hij kon gaan wonen. Mijn zoon vond dit prima. Hij was helaas niet gelukkig in zijn werk en besloot op aanraden van zijn begeleider precies op dat moment een studie van ruim anderhalf jaar te volgen. Gelijktijdig trokken mijn ex-man en zijn vrouw in hun nieuwe huis. Mijn zoon moest vanaf dat moment 400 euro huur betalen. Op zich heel fijn dat mijn ex-man en zijn vrouw een ruimte voor onze oudste zoon hadden gecreëerd, maar de prijs vond ik wel erg hoog voor een eigen kind. Maar daar had ik uiteraard niets over te zeggen.
Aangezien mijn zoon een studie volgt, heeft hij gedurende anderhalf jaar geen inkomsten en ondertussen verdwijnt al zijn zuurverdiende spaargeld richting de bankrekening van zijn vader. Daarnaast moet mijn zoon ook zijn eigen eten en drinken kopen en dure studie, verzekeringen, abonnementen, benzine etc. betalen. Ik heb keer op keer geprobeerd om mijn ex-man zover te krijgen dat hij afzag van huur tijdens de periode dat mijn zoon studeerde, maar helaas… hij is onvermurwbaar. Hij moet en zal zijn geld hebben. Hij heeft zelf een zeer goed betaalde baan, hoeft mij en mijn jongste zoon al lang geen alimentatie meer te betalen, maar kennelijk is zijn eigen welvaart en welzijn belangrijker dan dat van zijn zoons. Inmiddels is de spaarrekening van mijn zoon bijna leeg, terwijl hij nog een half jaar te gaan heeft zonder inkomsten. Ik kan dit niet aanzien en heb mijn oudste zoon keer op keer gevraagd of hij bij mij wilde komen wonen, zodat hij zijn geld kan behouden. Mijn zoon kan vanwege zijn autisme niet goed tegen veranderingen en is gehecht aan zijn eigen stekkie. Ik stop hem regelmatig wat geld toe en geef hem af en toe boodschappen mee. Nu mijn jongste zoon uit huis gaat en de hele zolderverdieping vrijkomt in mijn huis, hoop ik dat mijn oudste alsnog beslist om hier te komen wonen, zodat er niet nog meer geld verdwijnt in de zakken van zijn vader.
De hele situatie maakt me boos maar vooral heel erg verdrietig. Het spijt me dat ik mijn kinderen zo’n vader heb gegeven.’
Door: Gastredacteur Marloes
