Dat is vanavond nog op!
Standaarduitdrukking bij ons thuis als we een financiële meevaller hebben. Geld terugkrijgen van de energieleverancier bijvoorbeeld. Maar ook als we lege flessen ingeleverd hebben.
Of gewoon als er een salaris binnenkomt. Dat komt allemaal door iets wat bij ons achter het huis gebeurde. Een paar lentes geleden was ik in de tuin bezig en wat ik het leukste aan mooi weer vind, is dat vrolijke gekwetter van kinderen die aan het spelen zijn. Hoor ik ineens mezelf weer bezig als kleintje. Pure nostalgie.
Die dag klonk het weer zo gezellig achter. Totdat ik ineens ‘Help! Help!’ hoorde en er meteen heen stoof. Was er een klein jochie zomaar met z’n driewielertje de vijver in gefietst. Hoe ik hem eruit gehaald heb, weet ik niet meer. Hij was over z’n hele lijf aan het bibberen. Doornat natuurlijk. Ik heb hem opgetild en mee naar huis genomen. Hij moest eerst even droog en warm. En hij wist niet waar hij woonde, zei niet hoe hij heette. Best lastig dus.
De andere twee jongetjes waar ie mee aan het spelen was, wisten het wel ongeveer, ontdekte ik na lang doorvragen. Eerst die jongen maar even in de handdoeken gewikkeld. Kleren uit mocht niet. Kan ik me goed voorstellen. Zou ik ook niet gedaan hebben bij vreemde mensen in huis. Ik heb hem even in handdoeken en met dekens op de lange tandartsachtige designstoel gelegd, die kon wel wat water hebben.
En ik maar vragen waar ie vandaan kwam. Wisten ze niet. Ik alle straatnamen uit de buurt opgenoemd, geen teken van herkenning, ook niet bij z’n vriendjes. En hij praatte niet, was heel bang. Die andere twee stonden trouwens ook een beetje bangig naar de tandartsstoel te kijken, dat zag ik wel. Werd er niet gezelliger op. Tot we op het idee kwamen om het hele zootje in de auto te laden en in de buurt rond te gaan rijden totdat hij zijn huis aan zou wijzen. Hij was volgens mij gewoon heel bang om op z’n mieter te krijgen.
Die twee vriendjes wezen uiteindelijk het huis aan. Daar gingen ze met z’n drieën naartoe. Moeder kwam naar buiten en wij vertrokken weer. Verhaal was duidelijk, lijkt me. En de kleine mocht er wat mij betreft verder van maken wat ie wilde. Ik ging hem niet verlinken. Nogal stom om met je driewieler richting vijver te rijden natuurlijk.
Later die middag kwamen de twee vriendjes bij ons aan de deur om te vertellen dat ze geld als beloning hadden gekregen omdat ze hem gered hadden. En ze voegden er met een glunderlach van oor tot oor aan toe: ‘En dat is vanavond nog op.’
Wij vonden dat zo grappig, dat we het nooit zijn vergeten en nu dus al jaren bezigen.
Door: Franska
