Dat durf ik echt niet nog eens te vragen
Maar ik wil het zó graag weten
Afgelopen maandag interviewde ik Mischa Blok. En wat een heerlijk gesprek was dat. Sowieso is het een fantastische vrouw; ze schreef een prachtig boek, is eerlijk, open, grappig en op een inspirerende manier kwetsbaar. Maar er was nog iets. Ze had namelijk zo’n verrukkelijk parfum op, dat ik terug in de auto zat en dacht: die wil ik ook!
Er is namelijk nogal wat gebeurd in mijn leven de afgelopen tijd. En eigenlijk ben ik er wel klaar voor om dat allemaal achter me te laten. Er niet meer over te zeuren of over te schrijven. Ik vind het altijd mooi om bij een nieuw begin ook iets nieuws te kopen. Iets dat een verandering markeert zoals een ring of… een nieuw parfum dus!
Dinsdag is altijd mijn boodschappendag. Terwijl ik boven de broccoli hang, komt er een vrouw voorbij met datzelfde luchtje! Dus laat ik de broccoli vallen en hol achter de vrouw aan.
Mevrouw, een gekke vraag, wat voor luchtje heeft u op?
De vrouw kijkt me eerst een beetje verbaasd aan. Huh wat? Daarna verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. Ze noemt een parfum-naam én vertelt trots dat ze het luchtje van haar dochter heeft gekregen.
Ik bedankt de vrouw vriendelijk en toets meteen de naam in op Google. Helaas krijg ik als resultaat een gezicht van een rare kerel. Zou de naam niet kloppen? Dan google ik iets wat erop lijkt en vind een luchtje die bij de goedkopere drogisterijen te koop is. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat Mischa dat draagt. Volgens de (slechte) reviews is het luchtje na een uurtje weer vervlogen. Hmmm nee, dat kan het niet zijn, want Mischa rook na 2,5 uur kletsen nog steeds verrukkelijk.
Dus besluit ik Mischa een bericht te sturen
Zodra ik het bericht heb verzonden, heb ik al spijt. Lekker professioneel weer dit ter Mors. Stiekem hoop ik natuurlijk wel dat ik antwoord krijg. Logischerwijs hoor ik niks. Dan mijn tweede troefkaart, ik ga gewoon naar de parfumerie hier in het dorp en test zo’n beetje elk parfum.
Na het 6e parfum kijkt de verkoopster me wanhopig aan: ‘Kun je echt niet vertellen waar naar het ruikt?’ Ik kan moeilijk antwoorden ‘naar Mischa Blok’, dus kom niet verder dan ‘een beetje muskig’. De verkoopster kijkt me zo mogelijk nóg wanhopiger aan. Daar kan ik dus helemaal niks mee. Nee, dat snap ik. Ik ook niet.
Maar echt niet dat ik nog een berichtje ga sturen
Eén keer een vraag stellen kan nog leuk overkomen. Maar krijg je geen antwoord en stel je hem de tweede keer, dan voelt dat voor mij opdringerig en stalkerig. Alleen tja, wat nu? Een van de 33 andere parfums kopen die hier voor me als een baal geurstaafjes op mijn bureau liggen? Of tóch nog een keer liefdevol brutaal de stoute schoenen aantrekken?
Nee weet je wat, optie 3: kent iemand dé parfum van Mischa Blok, stuur me een DM. En, Mischa als je dit zelf leest: allereerst excuus voor de meest idiote journalistieke interactie ever. Maarreh… mag ik nu weten welk parfum je draagt?
Door: Redactie Franska.nl
