Franska.nl

 

Ik heb het al meerdere malen gehoord: “Marianne, dat is niet verstandig! Je gooit je geld weg. Doe nou nie-hieeeet.” Dat laatste heb ik trouwens een gek ding mee. Zodra iemand zegt ‘niet doen’, gaan mijn eigenwijsheid-stekels overeind staan. Dan wil ik iets juist wel. Met het idee:

 

Dat bepaal ik lekker zelf wel…

Goed. Waar hebben we het over? Over een auto. En ik weet het, hè? Veel mensen zeggen nu: lekker belangrijk. Als je maar van A naar B komt. Als het maar rijdt. Ik val qua mening over auto’s in een totaal andere groep. Ik hou van auto’s. Van snelheid. Van blinkende velgen.

 

Ik word week van een sportuitlaat. En draai eerder mijn nek om voor een auto dan voor een mooie man. En als ik naast je in de auto op de snelweg zit, kan het zomaar zijn dat ik je onderbreek en mijn oren spits… ik hoor een Lotus Elise! Mijn favoriete auto aller tijden.

 

Nu is de tijd gekomen, ik ben toe aan een nieuwe auto

Mijn nog steeds heerlijk rijdende auto krijgt nu toch echt wel wat kuren passend bij een bejaarde. Een motorlampje dat niet meer uit wil. Elke keer als ik de motor start hoor je keihard PLING! Niks aan de hand, maar ik trek dat niet.

 

Evenals de steeds verder uitdijende roestplekjes. Ik hou ervan om verzorgd voor de dag te komen. Uit een roestige bak stappen, gaat tegen mijn natuur in. En ergens vind ik het verschrikkelijk hoor, mijn auto en ik hebben zoveel meegemaakt…

 

•Verhuizing 2, 3 en 4

•Huilend achter het stuur op weg naar een nieuw leven. Geen idee waar ik terecht zou komen, maar ik had tenminste mijn oude, vertrouwde auto onder mijn billen. Die liet me nooit in de steek.

•De vrijheid van op een zonnige zondag ‘gewoon’ even naar Limburg rijden, omdat je daar zo mooi kunt wandelen.

•De talloze gewonnen stoplichtwedstrijdjes. Het na een lange avond in de Randstad lekker op een uitgestorven snelweg in volle galop terug naar de Veluwe.

 

Het klinkt misschien mal, maar ik hou echt van mijn auto.

 

De lat ligt dus hoog. Ik ga hem niet inruilen voor een koekblik

Nou heb ik al sinds jaar en dag een favoriete auto. Kost wat, maar dan heb je ook wat. En nee, het is niet de Lotus Elise, dan koop ik liever een huis. Omdat mijn smaak toch wat aan de prijs is, heb ik de afgelopen week naar andere merken en types gezocht.

 

Ik kom af en toe wel een auto tegen die ik ‘oké’ vind, maar zodra ik dan weer ‘mijn’ auto zie, voel ik meteen die enthousiaste kriebel. Die wil ik. Die wil ik al zó lang. Om vervolgens weer het plaatje van de andere auto te bekijken en meteen te voelen: nee. Meeehh. Boehhh.

 

De auto die ik op het oog heb is een cabrio.

 

Niet handig! roepen mensen tegen me.

 

Duur! Weinig ruimte!

 

En: dit geld haal je er nooit meer uit. Alles wat je eraan uitgeeft ben je kwijt.

 

Bijna had ik mijn droom losgelaten

Ik kan namelijk het caviahok niet vervoeren in deze auto. Maar toen ik daar langer over nadacht, schoot me te binnen: hoe vaak doe ik dat eigenlijk? Max 3 keer per jaar. Meestal minder. Zo’n ontzettende vakantieganger ben ik ook weer niet. Dan kan ik prima een auto huren of lenen als dat nodig is.

 

De reden “dan gooi je je geld weg”, moest ik ook even op knagen. Ik werk echt hard voor mijn geld. Ik bedoel, het is vrijdagavond 18:21 uur terwijl ik dit typ. En ik ben voorlopig nog niet klaar met werken. Nou heb ik het aller-állerleukste werk van de hele wereld, dus ik klaag niet. Maar dat geld weggooien? Auw.

 

Alleen, gooi ik geld weg? Als ik iets koop waar ik iedere dag blij van word? Iets wat me elke dag veilig van A naar B vervoert en dat op de meest heerlijke, elegante wijze? Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen:

 

Het is het waard. Ik wil dit

Ik wil dat stralende gevoel van yes! ervaren als ik mijn geld uitgeef. En niet het meeehhh, dan maar deze. Dus tegen alle goedbedoelde raad en adviezen in ben ik lekker voor mijn droomauto aan het sparen. Een droomauto waar ook deze column weer aan heeft bijgedragen.