Dampende cafés, klotsende polonaises
Een volwassen man verkleed als een Marsupilami, Beatrijs giechelt erom
Sta je dan, om 7.12 uur in de lage, overvolle kelder als een slangenmens op zoek naar dat ijzerdraad dat toch érgens moet zijn. Verder had ik gisteren aan alles gedacht: twee paar verschillend gekleurde panty’s, een gestreept shirt, lange kousen – keurig volgens het boodschappenlijstje van m’n dochter. Alleen was de rode ‘haarspree’ uitverkocht.
Het is hier, zo’n 100 kilometer van de Randstad, carnaval. Zelf heb ik andere hobby’s; voor mij geen ‘Alaaf, alaaf, alaaaaaaaaaf!’ en dampende cafés met klotsende polonaises. Maar vrolijk word ik wel als ik die blije carnavallers in mijn dagelijkse omgeving zie: die twee giechelende blauwe-glitterpruikmeisjes bij de blikjes in de supermarkt, of die volwassen man verkleed als een Marsupilami in het bushokje – ik moet er hartelijk om giechelen.
Mijn eigen meisje, vandaag dus met sproetjes, twee blonde horizontale vlechten (toch gevonden, dat ijzerdraad) en lange kousen, mag mee met een vriendin: naar een échte carnavalsoptocht waar de authentieke plaatselijke harmonie toetert en waar snoep van de praalwagens wordt gegooid. Vooral dat laatste vindt mijn meisje natuurlijk een heel aantrekkelijk vooruitzicht.
En heel even, toen ik haar wegbracht, popte er bij mij een nare gedachte op. Er zou maar een gek in een vrachtwagen… Want zo’n mensenmassa…
Maar ik kon mezelf meteen troosten met de gedachte dat mijn dochter vandaag Pippi is. Stoere, sterke Pippi, die dan vast – samen met Superman, Batman en vooruit Marsupilami – zo’n slechterik even de andere kant op slingert. Ook in het echt bestaan er heel veel helden.
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
