Dag lief bed!
Als ik aan de slag ga in de (voormalige) kamer van mijn nu studerende dochter, voelt het alsof ik mijn kind voor altijd uit huis zet.
Naar de brugklas ging ik die zomer. In ons Franse huisje op het platteland bracht ik de vakantienachten door in zo’n antiek houten ledikant. Verliefd was ik. Op dat bed. Dat wilde ik thuis ook. Zo geschiedde. Een paar weken later zag ik een droomexemplaar staan in een winkel. Voor de rest was het een kwestie van mijn snel naderende verjaardag en mijn ouders lief aankijken
Veertig jaar geleden is dat nu. Jaren heb ik erin geslapen, alleen, maar later ook met mijn eerste vriendje. Net iets te klein was het, maar kon ons het schelen. Pure romantiek. Eenmaal getrouwd kozen mijn man en ik voor meer comfort, maar toen onze dochter uit haar peuterbedje groeide, haalden we het van zolder. Daar stond het weer, de garantie voor een gelukkige jeugd. Eerst leek ze er nog in te verdwijnen, omringd door tientallen knuffels, maar ze groeide en bloeide, het bed verhuisde mee van haar vader naar mij. Vijftien jaar later sliep ze er met haar eerste vriendje in…
Sinds vorige maand is ze uit huis. Het bed is niet mee. Dat staat er nog, als stille getuige van wat niet meer terugkomt. Elke keer als ik het zie krijgt de weemoed me te pakken, met van die snikken rond mijn hart. Maar ik moet dóór, loslaten, ik heb plannen met haar kamer, wil er mijn werkplek van maken, de rest van mijn leven begint nu. Ik neem een besluit. Het bed moet weg. Bergruimte heb ik niet en ik ga er geen opslag voor huren, we gaan afscheid nemen. Op Marktplaats.
Voelt helemaal niet fijn, merk ik. Alsof ik mijn kind voor altijd uit huis zet. Alsof ze vanaf nu niet meer welkom is. Jakkes. Dat de waarde niet in geld uit te drukken is, blijkt ook al snel. Vier oude planken, een paar latten en een gebruikt matras, 80 euro lijkt me wel genoeg, aldus een van de reacties. Mijn hart breekt definitief, je hebt het wel over ONS bed, ja, beetje respect!
Om het een beetje ‘in de familie’ te houden, zet ik het maar soort van te koop op mijn eigen Facebook-pagina, dan kan ik er nog eens naar gaan kijken in een sentimentele bui. De schat van een barman van het café op de hoek (over wat hij voor me betekent schreef ik hier) heeft belangstelling. En ineens weet ik het: ik geef het weg. Aan deze lieve mensen met hun schattige dochtertjes. Als garantie voor een fijne jeugd. Zo is het goed. Dag bed!
Door: Redactie Franska.nl
